Esther eigen verhaal (fragmenten deel 7)

Introductie, Aline Terpstra, 2 april 2021

Deze fragmenten gaan over een aantal van de bevallingen die Esther in de cult heeft meegemaakt. In zeer luxe ambiances en in schuren. Zoals ook in andere fragmenten, zijn niet steeds dezelfde persoonlijkheidsdelen aan het woord. Dit is te zien in het taalgebruik. Dit maakt het lezen soms iets lastiger, zoals een lezer mij laten weten, maar het lijkt mij belangrijker dat deze getuigenissen authentiek zijn.  De onvoorstelbare gruwelijkheden die de bevallende Esther en haar kinderen werd aangedaan, staan niet op zichzelf. Het gaat hier Esther. Maar Esther is beslist niet de enige vrouw die dit soort gruwelijkheden zijn aangedaan. Wereldwijd wordt verteld over dit soort bevallingen in de context van een cult. Eén ander getuigenis is het recente getuigenis van het meisje Lisa, voor wie de weg naar recht in een prematuur stadium is afgesneden.

Het verlangen van Esther, en dat van mij, is dat het zo kwetsbaar delen van haar getuigenissen haar bescherming zal bieden (zie introductiepagina) én daarnaast een breekijzer zal zijn in de weg naar recht en bevrijding voor slachtoffers van ritueel misbruik.

Esthers eigen verhaal, door Esther

Bevalling 15 jaar

Buitenland, we zitten in een luxe oord en de ambiance is ontspannen. Veel hebben gezwommen en is veel gegeten en gedronken. Na alle vergaderingen, suf gepraat en dingen die ik niet altijd snap, mede vanwege de taal, moeten we ons klaar maken voor de avond. Klaarmaken voor de avond betekent douchen, mooie kleren aan, make up, klaar staan voor alles wat ze willen en dienstbaar opstellen. Ik voel me al de hele dag niet lekker. Ik had buikpijn. Ik wist dat ik zwanger was, maar ik dacht er niet aan. Ontkennen was mijn sterkste wapen en zolang ik het kon ontkennen, kon ik het ook makkelijk weer vergeten na de bevalling. Ik had een medische check gehad de dag ervoor bij de arts die in het complex was. Ik kende hem niet. Hij sprak wel Engels en met mijn school Engels kon ik best een gesprekje voeren. Hij vroeg me hoe ik me voelde, of ik bloedverlies had gehad en andere medische zaken. Ik wist dat de zwangerschap belangrijk was voor deze mensen, anders was er geen dokter die tijd voor me nam zonder dat ik bijna doodging.

Ik kende al een klein beetje de klappen van de zweep tijdens zwangerschappen. Ik had al meerdere meisjes en volwassen vrouwen ziel bevallen, meisjes waarvan ik niet zag dat ze zwanger waren, maar gewoon mollig eruit zagen. Vrouwen die al wat uitgezakt waren van andere zwangerschappen, van alles kwam langs.

Ik was een mager iemand, maar nu was ik gezetter. Ik had meer boezem, een klein opgezet buikje, alsof ik veelste veel gegeten had en mijn bovenbenen en heupen waren wat breder geworden. Maarja, ik ben een tiener in ontwikkeling, hield van snoepen want ik had deze maanden altijd honger gehad, dus dat ik aangekomen was was niet raar vond ikzelf en mensen om me heen. Een ander deel spuugde zich het rotje. Niet dat ik dat wist, maar dat komt nu met verwerken allemaal boven. Als ook maar iemand dacht dat ik zwanger was, kreeg ik er straf voor. Een simpele opmerking was al genoeg om hun een reden te geven mij te martelen of te beloven dat ze mijn babytje gingen doden. Dat ze dat toch wel zouden doen nam ik nog niet mee in overweging. Ik deed gewoon keurig wat me werd opgedragen, dat voelde voor mij als de beste kans op hulp van hun. Mijn goedgelovigheid, noem het naïviteit is altijd erg in stand gebleven. ALs je er niet aan hoeft, als je niet hoeft te denken aan ernstige gevolgen, is er ook een stuk minder angst.

Onderstaande herinnering is het vervolg op bovenstaand stukje en eerder al opgeschreven door een ander deel. Daarom laat ik de manier van schrijven zoals zij het heeft gedaan:

Gelag, sigaren drinken geur van cognac (denk ik) aan me zitten, handen over al en in me en me weer aleen laten. Zo aleen. En zo overvallen. Zo tegen strijdig. Overmant, weerloos overgelevert en niet weg durven rennen, deur op slot, man bij de deur. Kijkt boos. Gelag bang van het gelag. Pijn wat komt en gaat. Weg moeten maar gaat niet, kan geen pijn hebben dan gaat ales fout. Ik moet weg met pijn kan ik niet nadenken, het moet stoppen. Ik eet wat ze me toe gooien mischien helpt het. Ik drink dat glas leeg. Sterk. Helpt heel even maar dan komt de pijn weer terug. Helse pijn.

Ze hijgen. Ze kreunen. Ze zijn met zichzelf bezig en ik probeer aleen maar de pijn de baas te zijn, maar het lukt niet. De pijn is zo overweldegent. De pijn is zo intens en zo fel dat ik met de minuut meer doot wil en weg wil vlugten in me hoofd maar het gaat niet. Als of ik stijf sta van de adrenaliene komen alle geluiden geure prikels en gevoelens aleen maar heftiger binnen. Keer op keer ga ik van me stokie maar net niet helemaal en word in de prikkel zee getrokke om gek te worden. Knetter gek van de pijn die elke stoot geeft. Van binne voelt het voller als vol er kan niks meer bij en ik denk dat ales van onderen open sgeurt. Een dikke man duwt zijn buik iklusief ales wat er onder hangt in mn gezicht en ik snak naar adem. Hij komt zo ver in mn keel en houd m daar. Ik probeer mn hoofd weg te draaien maar hij houd me haren vast terwijl ik een enorme pijn sgeut weg probeer te krijgen maar heb er geen lugt voor. Als hij hem er weer een beetje uit trekt hap ik naar adem maar voor ik de volgende teug kan nemen zit hij alweer ager in me keel.

De 2 mannen die naast me staan zijn met zigtzelf bezig en roepen dingen als neuk haar harder joh ze kan het hebben die vuile slet. De woorden doen me niks ze komen en gaan net als de enorme pijn sgeuten die steeds weer als een toren hoge golf over me heen komen en op eens voel ik dat ik moet poepen. Die man die agter in zit moet weg hij moet weg denk ik aleen maar maar het gaat niet ik kan nerges naar toe. Ze worden aleen maar wilder en doen ales aleen maar harder door dat ik in paniek raak en ver volgens voel ik iets zakken van binnen. Ik wil aleen maar duwen het moet er uit en als ik adem kan halen dan sgreew ik om vervolgens weer een klap in mijn gezocht te krijgen en zijn ding weer in mijn keel te krijgen. Hun stoten nog harder maar mijn lijf perst nog meer. Ik kan het niet tegen houden het is er en wat ik ook doe niets helpt. Ik voel dat het kind er uit wil. Dit heb ik vaker gevoelt ik weet wat er gebeurt en wat er moet gebeuren en wat hun ook doen ik duw het eruit. Maar hij zit er in, het kan er niet uit, ik voel het elkaar raken maar kan er niet over na denken wat er van binnen gebeurt het moet er uit en het doet zon zeer zo enorme pijn. Het geklets van zijn benen tegen mijn benen voelt als een indringende geknal elke keer dat hij me raakt en waneer hij meer zijn best doet is het geknal erger.

Ik begin helemaal gek te worden en de man die daar bezig is word zelf erg buiten zinnig en agresief en na 3 keer heel hard zijn ding doen hoor ik een geluid als of eiersgalen tussen beton blokken gekrust worden. Hij kijkt op, doet het nog 2 keer en stopt dan en gaat er uit. Als automatisme duw ik en het kind ligt tussen mn benen. Het bloed het hoofd is stuk opgezwolle de ogen puilen uit het is een afsguwelijk gezicht. Ik laat me weer naar agteren vallen p de man waar ik op lig die helemaal antosiast vertelt hoe tof het voelde. Maar wat een gore bende als hij me van zich af duwt en in zijn kruis kijkt.

Die man die zig van me af duwt pakt het leveloze lijfje, legt het beter tussen mn benen en probeert er met zijn lijf tussen die benen te komen. Het lukt niet hij raakt gefrustreerd en een ander zegt wacht maar. Een mes maakt het open en hij gaat uitzinnig zn gang. Hier is het voledig uit.

Een arts komt voor mij. De placenta komt en ik stort in. Begin te huilen en tot mn verbazing word dat volledig genegeerd. Er zijn wat mensen om me heen aan het lopen maar het ontgaat me heel erg. Alles gaat langs me heen ik voel me zweven in een andere ruimte buiten mezelf en mijn lijf is volledig kwijt. Zoek. Niet in de buurt. Pijn is weg en ik zweef als of het een heerlijke wind is waarmee ik me laat meevoeren.

Opeens schiet de deur open. Er komen 3 kindjes binnen, 1 jongen en 2 meisjes en ik flip. Alsof ik op eens een klap in mn gezicht krijg, ik moet wakker worden. Hierkomen zegt iemand. Ik val bijna bij het opstaan en lopen. Ik ben zo slap als een vaatdoek en af en toe wordt het zwart. Maar ik red het. Zie je, dit is Lize he en lachend zegt hij tegen de anderen dat dit mn eigen dochter is. Je weet wel hoe je jezelf moet laten genieten he, en haar ook. Hij wijst naar haar en ik weet wat ze willen. Ik kijk haar aan en wil allerlei dingen zeggen tegen haar, maar dat kan niet. Dan breng ik ons allebei in gevaar. Sorry ik wil dit niet. Ik Kan niet anders. Het spijt me. Ik zal het dragen voor je, maar ik kan niks uitkramen. Ik stop mijn vingers in haar kleine lijfje en laat ze zien wat ze willen. Ik krijg een vibrator in mn handen geduwd en gebruik die ook. Als een robot, gevoelloos en ze vinden het geweldig. De show die opgevoerd wordt is hun show en als ze haar grijpen kan ik mn hoekje weer in. ze hebben het niet eens door. Ik kijk soms en soms niet, het boeit me niet mijn gevoel is weg en morgen word ik misschien wakker in mn bed. Of niet. Alles is goed. Ik lig op de grond, kijk naar wat ze doen en val in slaap.

Het volgende moment word ik wakker en zijn ze nog met hun bezig. Ik kijk toe, maar het komt niet binnen, het is niet erg, want het is er niet, ik zweef en staar alleen maar, en alles wat er gebeurd is ver weg en niet bij mij. Een beeld dat beweegt zonder te weten wat er eigenlijk gebeurt.  Toch weet ik het wel, maar pakken kan ik niet.

Bevalling 16 jaar

We zijn aan het avondeten. Mijn moeder zet de pannen op tafel en mijn broer komt aangelopen. Mijn vader neemt uitgebreid de tijd voordat hij komt zitten, het duurt allemaal eindeloos en lang en ik voel me opgehaast. Ik weet niet zo goed waarom ik me zo opgejaagd voel, maar ik heb vandaag weinig geduld.

Ik heb pijn in mijn buik en even denk ik, laat ik maar snel eten, dat kan ik het er weer uitgooien en kan mijn buik weer rustig worden. Ik spuug wel vaker, ik vind mezelf steeds te dik en als ik spuug heb ik minder calorieën in mn lijf en word ik misschien minder dik. Dat is mijn gedachte. Soms word ik op en af wat dikker en dan vooral mijn buik en boezem en daar baal ik heel erg van. Veel mannen vinden dit leuk, dus ik niet.

De laatste tijd was ik weer wat aangekomen, waardoor ik meer ging spugen. Na een aantal maanden werd mijn maag altijd wat gevoeliger vanwege al dat spugen en was het eigenlijk tijd weer even te minderen daarmee, maar soms werd ik alleen maar dikker en kon ik dat niet. Dan was mijn wil om af te vallen groter dan de klachten die ik ervan kreeg. Dat was nu ook zo, dus weet ik mijn buikklachten hieraan. Ik had ongeveer maatje 34 en hees me altijd in strakke kleidng, maar tijdens deze perioden, droeg ik kleding met elastiek, meer joggingbroeken, tuinbroeken, etc, dan zat het lekkerder en kon niemand zien dat ik te dik aan het worden was.

Ik weet niet meer wat we deze dag aten, ik weet alleen dat het zolang duurde en ik alleen maar meer buikpijn kreeg. Mijn ongeduld werd alleen maar groter en ik werd geïrriteerder en daar waren mijn familieleden niet blij mee. Ook zij reageerden geïrriteerder. Na het eten, met het opruimen van de tafel schiet ik in ene in elkaar. Mijn buik is erger geworden en het overkomt me steeds wanneer de pijn erin schiet. Mijn moeder zegt dat ik naar mijn kamer moet en als ze straks roept dat ik klaar moet staan. In ene besef ik dat ik helemaal geen maagklachten heb, maar weeën. Dat ik ga bevallen en daarom dus dikker was geworden. De paniek slaat toe en ik switch naar een deel die heel robotachtig kan reageren en waarbij de emoties verdwijnen. Alles gaat op de automatische piloot en ik lijk heel erg goed te functioneren. De pijn is ergens vaag op de achtergrond aanwezig en ik weet wat ik moet doen bij elke wee die er komt.

Opeens roept mijn moeder[1]. Ik moet naar het erf, dat is de oprit aan de achterkant van ons huis en daar staat oom 1 te wachten op me. Alsof ik precies weet wat er van me verwacht wordt, stap ik zijn auto in. Zo dame, jij bent snel deze keer, zegt hij. We rijden weg en stoppen bij dokter S. Hij doet een inwendig onderzoek bij me en zegt niets. Als ik me aankleed, loopt hij naar de spreekkamer en praat met mijn oom. Ik kan ze net niet verstaan, ze praten expres zo zachtjes. We stappen weer in de auto en rijden nu naar de schuur van een van de groepsleden.

Er zijn 2 meisjes en een jongetje en 3 mannen en 2 vrouwen al aanwezig en met elkaar aan het praten. Ik voel alle ogen naar mij kijken wanneer ik binnenstap en precies op dat moment krijg ik een enorme wee. Ik duik in elkaar en zodra ik dat doe, schaam ik me 10 kleuren in het rond. Ik mag niet laten merken dat ik pijn heb, maar het lijkt wel alsof ik veel meer pijn heb dan andere keren. Ik kan me er moeilijk overheen zetten en het blijft me overvallen. We gaan in een kring zitten en ondanks dat de weeën steeds sneller komen, en dokter S en een ander iemand ook binnenkomen, kan ik aardig volgen wat er allemaal gebeurt. De kinderen die erbij zijn, moeten woorden nazeggen en er wordt een sessie wat normaal met de grote groep plaatsvindt nagespeeld. Even ben ik bang dat ik degene ben die straks vermoord gaat worden, omdat vaak vrouwen die bevallen zijn daarna vermoord worden. Maar dokter S maakt bij het toucheren een opmerking dat ik steeds sneller ontsluit. Dat is handig voor de volgende keer, zegt hij en ik merk dat ik daardoor de angst hiervoor een beetje kwijt raak.

Ik heb geen flauw idee hoeveel weken ik zwanger ben en wat er hierna gaat gebeuren. Mijn lijf geeft aan dat het het kindje eruit wilt hebben en ik ga daarin mee. Ik wil het er alleen maar uit hebben, alles in mij doet zijn best daarvoor. Als van nature begin ik te persen en dokter S laat het allemaal gebeuren. Hij checkt het niet dubbel en laat me gewoon gaan en kijkt af en toe tussen mijn benen. Omdat ik weinig kritiek krijg, voel ik me redelijk zelfverzekerd en na een tijdje, wat toch nog een eeuwigheid duurt, voel ik het kindje steeds meer zakken. Later staat hoofdje even kort en daarna komt het er in 1 beweging uit. Ik kijk, maar pak het niet. Ik weet dat dat niet mag. Het is niet van mij, het hoort niet bij mij, ik heb het alleen eruit geperst en ben nu klaar. Ik voel hoe mijn geest afstand neemt van dat menselijk wezentje, hoewel het er niet volledig menselijk uitziet.

Het baby’tje is erg klein, niet groter als 25cm denk ik. Het is donkerrood paars gekleurd en de verhoudingen van het hoofdje met het lijf en met de armen zijn niet in proportie. De ogen zijn bol en dik. Ik zie dat het even probeert te huilen, maar echt geluid komt er niet uit. Na niet veel minuten worden de bewegingen minder en daarna ligt het stil.

De kinderen die erbij zijn bekijken het aandachtig en zien er bijna blij uit. Ze zitten op hun knieën bij mijn benen en even wil ik roepen, het is niet van jullie, maar van mij. Wat zou ik het toch even graag oppakken en vasthouden. Nog even voelen, voordat het koud wordt en weg moet. Even voelen hoe de huid voelt en even ruiken hoe zijn hoofdje ruikt. Zijn. Ik had het al gezien dat het een jongetje was, maar nu bij de gedachte om hem even vast te houden, besefte ik nog meer dat het een jongetje was. Het voelt als een kans om hem zo goed te zien en daarom krijg ik de gedachte dat ik hem wil vasthouden en dat wordt steeds intenser.

Als het een meisje was geweest, was het allang opgepakt en verkracht. Die willen ze meestal doodverkrachten. Maar een jongetje is anders. Opeens krijg ik weer weeën en dokter S ziet dat. Hij knipt de navelstreng door en geeft het kindje aan oom 1. Gaan jullie maar vast verder, zegt hij terwijl hij het geeft en hij kijkt tussen mijn benen. Ik hoor niet wat hij verder zegt. Ik zie mijn kindje verdwijnen achter de rug van mijn oom. Hij staat ervoor en ik kan niks meer zien en alle geluiden gaan langs me heen. Mijn gedachten zijn bij het moment dat ik hem zag en zag gaan.

He dove, schreeuwt dokter S opeens. Persen zei ik. Ik luister gelijk en pers de placenta er in 2 keer uit. En nou opzouten, krijg ik te horen. Ik pak een dik kraamverband uit de tas die naast me ligt en ga op een stuk karton zitten. Ik moet wachten op oom 1, want hij moet me weer thuisbrengen. Maar oom 1 is nog bij het groepje bezig. Ik mag het niet zien, maar denk op een gegeven moment een beentje te zien van mijn kindje die hij naar het meisje toe laat bewegen. Ik doe zo mijn best een glimp op te vangen van hem, maar het lukt me niet.

Oom 1 staat op en ik verwacht dat hij me wil laten opfrissen en naar huis wil brengen, maar tot mijn verbazing zegt hij, kom nog maar even kijken bij je zoontje. Dan kan je nog even van hem houden en afscheid nemen. Als een hond die een stuk worst voorgehouden krijgt, trap ik in de woorden van mijn oom. Ik word bijna enthousiast, mijn hart maakt in ieder geval een sprongetje en ik loop naar de kring waar hun zitten. Ik voel me heel erg wankelend op mijn benen, maar hou het vol en zodra ik zie wat ze aan het doen zijn geweest, stort ik neer op de grond. Mijn kindje zie ik in stukken geknipt in het midden van hun kring. Het hoofd is van de romp af, en van de romp zijn de benen en de armen gehaald. De benen zitten in de billen van 1 meisje en de armen bij het andere meisje en het jongetje moet de armen heen en weer bewegen. Ze leren het jongetje het meisje verkrachten met de ledematen van mijn kindje. Ik staar, ik kijk en ga uit in het diepste van mijn ziel.

De weken erop herstel ik snel en ik doe meer dan ooit mijn best. Wie weet, doen ze zoiets dan nooit meer.

Bevalling 20 jaar

Ik raakte altijd erg makkelijk zwanger en achteraf zijn er weinig jaren waarin ik niet zwanger was. Mensen waren gewend aan dat ik wijde kleren droeg en niet mee ging zwemmen en andere dingen deed waardoor het meer zou opvallen. Ik had een erg tenger postuur, waardoor ook de zwangerschapskilo’s er niet aanvlogen. Als ik ook maar een beetje dacht dat ik te dik aan het worden was, ging ik afvallen en was ik veelste dun, dan droeg ik wijdere kleding, zodat anderen geen opmerkingen erover maakten en ik er even blij mee kon zijn.

Vanaf een jaar of 11 ontwikkelde ik een eetstoornis wat inhield dat ik goed kon eten wanneer anderen er waren, het later weer uitspuugde en wanneer ik alleen was ik helemaal niet at, soms wel dagen niet. Als mensen hun zorgen uitten, hield ik hele vreetbuien en waren de zorgen al snel weer voorbij. Ik was 20 jaar oud en kreeg toch een opmerking, toen ik toch in een badpak meeging naar een zwembad. Je bent toch niet weer zwanger he, zei een familielid. Ik knikte nee zeg, alsjeblieft niet. Ik was net 20, moeder van een peutertje en probeerde een zo normaal leven op te bouwen.

Na dat moment heb ik niet meer stilgestaan bij dat onderwerp, soort onbewuste ontkenning, maar nu achteraf valt alles dan weer op zijn plek. Ik was wel zwanger en andere delen binnen in mij wisten dat maar al te goed, dus reden om het voor mij[2] verborgen te houden. Als ik zou erkennen dat ik zwanger was, was het niet meer geheim en had de groep dus een probleem. Niemand heeft ooit in het gewone leven bevestigd gekregen dat ik zwanger was. Soms waren er vermoedens, waar ik duur voor betaalde, maar mijn camouflage van niet dik worden, veel eten, wijde kleding en sport en andere zaken mijden waarbij het op zou vallen, hielp. Ook het feit dat er weinig jaren voorbij zijn gegaan dat ik niet zwanger was, hielp om een ‘normaal’ beeld te creëren van een zwangere lijf, dat niet zichtbaar zwanger hoort te zijn.

Ik beviel tijdens kerst van een baby’tje van nog geen 30 weken oud. Het huidje was nog rood paarsig, maar wel volledig gevormd. Ook huilde het even. Ik zag hoe ze het in het vuur gooiden. Hij sloeg een heel naar geluid in een seconde en daarna was hij stil. Het lijfje verschroeide en veranderde en ik bleef kijken. Mijn knulletje, 2 jaar nadat ik mijn andere knulletje in mijn armen mocht houden en mee naar huis mocht nemen, lag hij in het vuur. Geofferd voor een god die mijn leven alleen maar verwoeste en mijn leven en die van kinderen vernielde. Elk jaar met kerst zie ik de oogjes en het lijfje weer voor mijn ogen verbranden. Een beeld die ik nooit meer kwijt raak, maar ook nooit meer kwijt wil raken.

Bevalling 30 jaar

Het was kerstavond. Ik was ‘s ochtends al naar de huisarts geweest. Hij meette mijn bloeddruk, voelde even hoeveel ontsluiting ik had en benoemde dat het niet echt aan het starten was. Hij vond het niet erg, ik help wel een handje zei hij en hij deed zijn broek open. Sperma bevorderd de ontsluiting zei hij, dus een medische ingreep oke? Ik knikte. Hierna kreeg ik 2 pillen mee en de tijdstippen dat ik ze moest nemen. Ik zette een wekker, zodat ik er zou zijn en zou weten wat er moest gebeuren en nam trouw de pillen in. Misschien raar, maar ik dacht er niet over na om ze niet te nemen. Het moest gewoon zo.

Tegen de tijd dat ik de 2de moest nemen, begon ik harde buiken te krijgen en voordat ik naar de meeting ging, ging ik eerst nog even langs de huisarts. Ik werd weer getoucheerd en kreeg een prik in mijn been. De harde buiken werden weeën en autorijden kon ik niet meer. Ik belde oom 1 en liet me ophalen. Lekker bezig meissie, zei hij. Er waren veel mensen bij de meeting en ook veel kinderen deze keer. Ik zou dit doen, zodat Sandra met rust gelaten zou worden[3]. Nog 1 keer bevallen en 1 keer mee naar de groep en dan zou ik alleen nog sekswerk doen, dat was de deal. Ik vond het een prima deal. Duidelijk en zoals ik het wel wilde.

De laatste keer dat Sandra hier was stortte ze volledig in en ze zou het niet meer redden om met dit leven door te gaan, dus dit was de oplossing. Ik beviel op de steen, voorin de zaal nadat een andere tienermeisje ook was bevallen. Het kindje lag al in de berg in het vuur en mensen waren euforisch. Ik ging mee in de sfeer, beviel alsof het niet heel veel uitmaakte en liet het meenemen. Ik maakte alleen 1 fout, ik keek. Ik zag dat het een jongetje was, dat had ik niet moeten zien.

Het geluid kon ik toen niet horen, ik was verstomd en doof, maar nu hoor ik het huilen nog, de hele week al door. Het kleine stemmetje maakt veel indruk en doet iets diep van binnen in  mij. Het maakt dat ik pijn wil, weg wil, verdoven. Pillen, misschien wel spuiten en gewelddadige seks met een groep zou dit nu verzachten. Zo zou ik het normaal oplossen.

[1] In eerdere fragmenten is expres niet gesproken over de rol van de ouders, omdat Esther daar in haar proces en in contact met ouders nog niet aan toe is. Uit deze zin kan de lezer terecht concluderen dat moeder wel op enigerlei wijze betrokken is.
[2] Hier spreekt het naamsdragersdeel van Esther, die tot ruim anderhalf jaar geleden geen herinneringen aan trauma’s had, maar ‘alleen’ enorme gaten in haar geheugen en tijdsbeleving. Zij was vaak uren, dagen of zelf weken helemaal kwijt, dit bleek (en blijkt) ook keer op keer in therapie bij mij. Zij beschrijft hier hoe ze een opmerking over zwanger zijn,  die in het ‘gewone leven’ door een familielid gemaakt werd – die ze toen niet begreep – kan begrijpen nu haar andere persoonlijkheidsdelen durven te praten.
[3] Sandra is het persoonlijkheidsdeel dat vanaf een jaar of 7 in het bewustzijn aanwezig was tijdens de satanische cultmeetings in Nederland. Esther is hier inmiddels ruim volwassen.  Zij beschrijft vanuit persoonlijkheidsdeel Ilze hoe die, als persoonlijkheidsdeel dat het meeste sekswerk doet, probeert de last van persoonlijkheidsdeel Sandra te verlichten. Dit doet ze door een ‘deal’ te sluiten met de cult. Er zijn meerdere herinneringen aan dit soort ‘deals’, die van de kant van de cult uiteraard vrijwel nooit gehouden zijn.