Introductie, Aline Terpstra, 26 maart 2021
In dit vijfde deel van de getuigenissen van Esther vertelt zij drie gebeurtenissen die onder meer illustreren hoe de cult stelselmatig christelijke termen een perverse invulling geeft. ‘Jezelf leren verliezen’ betekent in de cult ten allen tijde onmiddellijke gehoorzaamheid en gepassioneerde medewerking aan wat de cult ook maar van je verlangt. Even verstijven bij een gruwelijke opdracht, even wanhopig naar opa kijken, één keer niet meer kunnen tijdens een porno-opname als 7/8-jarige – de gevolgen zijn enorm. In therapie kwamen deze 3 verbonden door dit thema gelijktijdig aan de orde, vandaar dat ze ook hier bij elkaar geplaatst zijn, hoewel de leeftijden verschillend zijn. Het tweede stuk van dit getuigenis vertelt over de sadistische moord op Esthers twee-jarige dochtertje in het buitenland. De namen van de daders – bekende mensen – zijn niet ingevuld.
Esthers eigen verhaal, door Esther
leren mezelf te verliezen
Levend begraven 7 á 9 jaar
We hadden een meeting gehad in de landelijk groep. Deze groep was altijd groot en er kwamen ook veel meer mensen dan in de regionale groep. Ik was deze meeting niet erg opgevallen en had me keurig aan de regels gehouden. Ik hoefde deze keer niets te doen, behalve de seksorgie na de dienst. Ik hoopte zo naar huis te mogen en zag deze keer als een ‘meevaller’. Een jongen was overleden, 2 meisjes waren behoorlijk mishandeld en een vrouw was bevallen, waarbij haar kindje op 1 of andere manier speciaal ingewijd werd, maar bleef leven. Als er met mezelf niets gebeurde tijdens de dienst, was ik allang blij. De rest kon me dan gestolen worden, weer een maand overleefd. Maar we gingen niet naar huis. We gingen naar het boshuis verder op, samen met 3 andere meisjes en een paar mannen en 2 vrouwen. Sommige volwassenen gingen het boshuisje binnen en 2 mannen bleven bij de andere meisjes en mij buiten. Het was best koud en zonder kleren was dit intens voelbaar.
We liepen naar de achterkant waar 2 kisten in een gat in de grond stonden en ze deden de klep open. Liggen, zei 1 van de mannen tegen ons en ik kroop gelijk de kist in. Een ander meisje leek de andere kist in te gaan. Zodra ik erin klom, werd hij boos en ik schrok. Maar hij was niet boos op mij, maar op de 2 meisjes die nog even stijf stonden als dat ze al stonden. Ze kregen op hun kop dat ze niet luisterden. Te laat reageren is ook niet luisteren. 1 meisje kreeg een hele harde klap op haar hoofd met de hamer die hij in zijn handen had en de andere klom heel gauw in de andere kist. Dit krijg je ervan als je besluit niet gelijk te luisteren, zei hij. Ik lag daar alleen, stokstijf in de kist en hoorde allerlei geluiden. Maar ik bleef liggen, ook al duurde het een tijdje.
Opeens werd er iets op mijn buik gegooid en ik zag dat het een arm was. Later kwamen er nog 2 stukken en vanuit de andere kist hoorde ik even een gil.Ik voelde dat het nog bloedde en het hoofd werd op mijn buik neergezet. Vasthouden, zei hij. Ik hield het vast, bij de oren per ongeluk en bewoog me niet. Daar lag ik met haar hoofd op mijn buik, haar afgesneden nek op mijn buik en ik voelde hoe het bloed langs mijn zij sijpelde. De klep ging dicht en ik bleef liggen zoals ik lag. De hamer klapte op de deksel en ik hoorde iets verder van me af hetzelfde geluid echoën.Er kwam een harde klap op de deksel terecht en er kwam zand tussen de kieren heen en viel op mijn gezicht. Het beetje licht wat door de kieren heen kwam werd met elke klap kleiner, tot het donker was.
Ik voelde me zo alleen, met dat hoofd tussen mijn handen, zo alleen. Ik bewoog voor mijn gevoel voor uren niet. Ik was eerder opgesloten geweest in een kist en ook levend begraven. Het was niet voor het eerst en dat hielp me heel erg door me niet bang te voelen, maar de eenzaamheid en het wachten en de kou was moordend. Het gevoel van haar hoofd tussen mijn handen, haar oren en haar haar was super sterk, sensorisch lastig te verwerken en elke beweging die ik wilde maken zorgde voor een stroom zand tussen de kieren op mijn lijf, wat weer zorgde voor gekriebel en ongemak. Mijn rug begon zeer te doen en de kou werd zo erg dat gestrekt liggen niet meer ging. Als ik me een beetje bewoog om anders te liggen, voelde ik een ledemaat langs mijn been naar beneden glijden wat me weer deed schrikken en ik weer bevroor. Uren duurde het. Als je zou zeggen dat het dagen waren, zou ik het ook geloven. Zo lang dat ik tot het punt kwam om het op te geven, dan maar dood. Ze waren me vergeten en zouden me toch niet meer komen halen. Ze waren me vergeten.
Opeens hoorde ik geklap op de deksel. Ik was in slaap gevallen en werd wakker van de onverwachte geluiden. Het zand werd eraf geschept. Ik hoorde de stemmen steeds iets duidelijker worden en ze lachten zo nu en dan. De deksel werd open gewrikt en het licht kwam als een felle zon die in ene achter de wolken opdook mijn ogen binnen en deed ze sluiten. Het licht was te fel, ik kon het niet aan en schrok toen ze het hoofd tussen mijn handen uittrokken. Ik had het toegeëigend, ze hoorde bij mij. Ze was mijn vriend geworden in de eenzaamheid en kou en nu kon ik niet zonder haar. Het deed zeer. Nou zat de nek ook ondertussen vastgeplakt op mijn huid en het opeens eraf trekken deed zeer, maar vooral het kale gevoel was ondraaglijk en ik brak. Ik begon intens te huilen, afgesloten in mezelf en had niet meer door dat er een buitenwereld was. Iemand pakte me uit de kist en hield me vast.
Ik werd getroost, kreeg een warme deken en lieve zachte woorden en even voelde ik weer warmte. Alsof ik weer terugkwam in het ‘gewone’ leven en van dood weer in het leven stapte. Ik werd gedragen naar het huisje en in de badkamer gezet. De douche deed hij aan en hij duwde me eronder. Na een douche en me aankleden, was het hele tedere gevoel en benadering weer weg. Ik stond daar alleen onder de douche en zag de viezigheid door het putje spoelen. De zachte stem en de warme zachte handen waren weg en ik was alleen. Opnieuw.
Ik moest er opeens uit. Ik zweefde steeds met mijn gedachten in een andere dimensie en ze trokken me steeds weer terug in het nu. Afdrogen nu dame, riep er iemand. Ik droogde me af en liep naar de kamer, naakt, zoals dat moet. Ik werd verkracht en snel daarna naar huis gebracht. Ik heb de andere meisjes niet gezien, die kist was niet zichtbaar toen ik eruit kwam. Vanaf die dag reageerde ik altijd supersnel. Ik was gehoorzaam. Ik deed wat moest, wantdan krijg je soms een knuffel en warmte. Dan maakt de verkrachting erna niet meer zoveel uit.
Koelcel 11 jaar
Ik kom de schuur in, opa heeft me gestuurd. De schuur van oom 2. Alles staat al klaar. Camera’s, matrassen, lampen en er staan een aantal mannen te praten met elkaar en een ander meisje zit op een krukje naast hun. Ze kijkt verdrietig en is stil en kijkt hoe ik binnenkom. Ik kwam best naïef en ontspannen binnen, ook al weet ik nooit wat er gebeurd wanneer ik hier naartoe moet, maar als je nog niet veel weet, kan je ook nog niet zo bang zijn. Pas wanneer ik de lampen zie en de camera´s en de hele setting, stel ik mezelf in op een paar uur voor de camera doen wat ze willen. Ik ga vanbinnen alvast wat uit. Ik wil nu al niks voelen.
Ik loop naar oom 2 toe en geef hem een zoen op zijn mond. Dat wil hij altijd als ik hem zie en op de automatische piloot doe ik dat nu ook. Ik vind het niet eens meer vervelend, het hoort erbij. Fijn dat je er bent meissie, zegt ie. Kleedt je maar vast uit. Ik doe wat hij vraagt, leg mijn kleren op een stoel en wacht stilletjes. Ik scan de mannen alvast en heb al voorkeur wie ik wil vermijden en wie niet. Ik probeer er altijd een beetje controle in te krijgen, hoewel het niet altijd lukt. Een man, die er wel vaker bij is, maar meestal niet meedoet wanneer de camera’s draaien vertelt tegen de mannen en ons wat hij erop wil hebben vandaag. Meerdere standjes, onderuit trekken en er weer zo snel mogelijk in, zijn woorden die blijven hangen. Ze gaan onvoorspelbaar zijn dus. Ik bedenk het niet dat ze dus onvoorspelbaar zijn, maar ik voel hoe ik van binnen me wel daarop voorbereid, alsof dat volledig onbewust gehoord wordt en gekend wordt. We krijgen allebei een pyjamahemd in onze handen en we trekken die aan. Ons haar wordt door de war gegooid en we moeten op het matras gaan zitten.
We zitten samen op het matras en zijn aan het kletsen. Alsof. Ik moet haar vragen of ze weleens gezoend heeft en ze knikt verlegen nee. Ze is ook gedrild. Ik heb wel vaker in zo’n situatie met haar gezeten en ze was toen best goed. Ik had naar haar opgekeken. Ze kon veel hebben en was veel gewend en het acteren deed ze vlekkeloos. Ik was bang om weer slechter te zijn als haar en werd er nog onzekerder van.
Terwijl we aan het kletsen zijn, streelt ze opeens mijn haar en begint me te zoenen. Ik weet dat alles wat er gebeurd gebeurd omdat ze dat moet doen en voel er niks bij, maar ik had pijnlijke sex verwacht en geen zachte zoen. Ik laat me vallen op het matras en terwijl ze me nog een keer zoent komen de mannen dichterbij. We willen graag meedoen, mag dat? Vraagt er 1. Het meisje reageert heel erg enthousiast en ik ben stil. Ik wil hier zo niet zijn vandaag. Ik kan het heel vaak wel een beetje hebben, maar vandaag niet. Ik reageer niet en daar reageren ze juist op. Het meisje wordt betrokken bij mij verkrachten. Ze houdt mijn polsen vast en zoent ondertussen alles wat ze tegenkomt en ik sta gewoon uit. Ik vecht zo vaak, werk zo vaak mee, maar vandaag gaat het niet. Ik weet niet waardoor het komt, ik voel me gewoon zo afschuwelijk en laat alles gebeuren wat er gebeurd. Ik ben 1 grote zoutzak en de baas die bepaald wat er gefilmd wordt, gaat uit zijn plaatje en noemt me afval. Ik hoor oom 2 het voor me opnemen, dat ik normaal nooit zo ben en dat hij het er wel uit krijgt. Dat is je geraden, zegt die man en hij loopt weg. Cut jongens, morgen overnieuw.
Ik zie het meisje boos naar me kijken en ik voel me zo mega slecht. Oom 2 trekt me mee naar de andere kant van de schuur, waar 2 koelcellen staan waar hij normaal zijn bloemen bewaard, voordat ze naar de veiling gaan. Hij zegt tegen me dat ik hier neer wordt gezet, omdat ik me best niet deed en hij loopt weg.
De deur van de cel gaat dicht en het is donker. En zo koud. Ik voel de kou steeds meer doordringen en als ik begin te trillen, lukt het niet meer om te stoppen. De muren zijn nog kouder en midden in de ruimte zitten is veel fijner, maar ik word te moe om rechtop te blijven zitten. Ik kruip nog meer in elkaar, maar mijn lijf begint stijver te worden waardoor bewegen ook zeer begint te doen. Ik voel de pijn in mijn lijf een soort hoogtepunt bereiken en ik breek. Ik kan niet meer en ik breek. Het voelt alsof mijn longen en hart doormidden breken. Ik stop even met ademen en ik voel mezelf loskomen van de pijn van de kou. Ik kom in een staat van bewusteloosheid maar dan in mijn lijf. Alles staat uit en elk gevoel is weg en ik zweef in mijn eigen lijf. Ik ben nog steeds gewoon wakker en hoor geluiden buiten de koelcel, maar mijn lijf is afgekoppeld, meegenomen en in een klein doosje veilig opgeborgen.
Wanneer oom 2 terugkomt, lacht hij. Mijn ogen moeten wennen aan het licht en aan zijn gezicht, maar ik hoorde het lachje verschijnen op zijn gezicht en wanneer hij praat hoor ik dat hij tevreden is. Hij tilt me op, ik zou niet in staat zijn om nog te lopen, maar hij tilt me op en ik voel zijn warmte niet. Ik voel zijn armen niet om mijn benen heen. Ik zweef nog op dezelfde manier als eerder. Als ik wakker word in bed is mijn gevoel weer meer in mijn lijf en alles doet vreselijk zeer. Elke keer wanneer mijn gevoel te groot wordt zoals op deze dag, maar er niks gebeurd, kom ik in dezelfde staat van bewusteloosheid in mijn lijf en kan ik erbij blijven. Ik ben sterk als ik niks voel. Van ijzer. Dan kan ik alles aan. Dit had ik nodig en ik voel een soort power opkomen bij het onbewuste besef dat ik alles aankan. Een nieuw deel is geboren.
Water als straf 7 á 8 jaar
Water is een veelgebruikt strafmiddel om te zorgen dat ik een grens over ging. Om te zorgen dat mijn overlevingswil stuk ging en ik braaf deed wat ze wilden. Vooral opa, maar Oom 3 kon er ook wat van. Het grote bassin wat ze gebruikten om de planten mee te sproeien stond achter hun huis. Het was altijd best vies en de zwarte rand eromheen, van de zak die erin hangt, was altijd vies en glibberig. Mijn neefjes lieten er steeds vissen in los en vertelde erbij dat dat was om de dode lijken die erin lagen op te eten. Ik vond het een heel vies idee en geloofde het.
Op een dag was er een seksfeestje in de schuur. Er werd een film gemaakt van mij en een ander meisje die seks met honden moesten hebben. Dit soort filmpjes vond ik vreselijk, want ik kon me niet gewoon goed voordoen en me best doen voor de mannen. De honden waren te voorspelbaar en deden gewoon hun ding en dat ging altijd hardhandig. Je kon het weinig beïnvloeden. Het likken in het begin was niet heel erg. Hoewel ik me altijd diep schaamde omdat ik al wist dat achter die camera’s mensen mee zouden kijken en van alles over me zouden denken. Mensen die me konden huren en daardoor ideeën kregen van wat ze met me zouden kunnen doen. Maar het ergste was als de honden opgewonden werden gemaakt en de vrijheid kregen om me te bespringen. Het geweld waarmee ze binnen dringen en de klauw waarin je zit wanneer ze hun poten in je lijf zetten is overweldigend. Als ze klaar zijn met stoten zitten ze nog vast, maar willen eigenlijk los. Je voelt je open scheuren waar je niks aan kan doen. Als ze dan rustiger worden en uiteindelijk loslaten, voel je hun viezigheid uit je lopen en de geur komt je neus binnen. Je voelt je verkracht. Al was ik dat al honderde keren, dit voelde pas echt zo.
Ik had de hond niet willen opwinden door aan hem te zitten. Ik had opa aangekeken alsof hij gek was, ik kon het niet. Ik weet ook niet waarom. Het idee dat datzelfde geval straks in me zou zitten en vast zou zitten kon ik op 1 of andere manier niet verdragen en ik pakte het niet vast en deed niks. Ik had alleen gekeken met vragende ogen. Mijn gedachten gingen van opa alsjeblieft niet, ik heb wel seks met u, maar niet met deze hond. U, ja dat moest ik zeggen en ik zei het trouw. Tot aan zijn dood. Hij had de twijfeling in mijn ogen gezien en nadat alles op de film vast stond, nam hij me mee naar het bassin in de achtertuin van oom 3. Hij woonde naast opa en was dus vlakbij dezelfde schuur, waar de film opgenomen werd.
Spring erin, zei hij tegen me, terwijl ik naakt naast hem stond. Ik voelde me nog vies van wat er gebeurt was, maar was me daar niet volledig bewust van. Ik keek hem weer vragend aan, soort machteloze ogen zou ik kunnen omschrijven als ik had meegekeken naar mezelf en hij werd woedend van mijn blik. Mijn oogopslag van nog geen 3 seconden maakte hem razend. Hij duwde me voorover de poel in en het ijskoude water raakte me. Je blijft hier maar even ronddobberen meisje, zei hij. Je leert je les wel. Nadat zeggend liep hij weg. Ik lag in het ijskoude water en kon geen kant op. Ik was ervan overtuigd dat er lijken onder me waren en vissen om me heen. De rand was spekglad en schuin, ik was kansloos. Ik voelde me kansloos.
Ik raakte onderkoelt en weet dat ik wazig begon te zien. Ik hoorde stemmen, maar kan ze niet meer herleiden. Maar ik heb nooit, echt nooit meer zo gekeken naar opa. Nooit meer zo gekeken naar een ander. Alleen als het juist moest. Vragende ogen betekende straf. Ik werd zelfverzekerd, deed wat moest en vroeg me niet meer af of ze het echt zouden menen.
Dochter 2 jaar- Simone- Jos
We zijn in een groot landhuis. Ik ben meegekomen in het vliegtuig met HX en Jos en 2 meiden. Ik ben ongeveer even oud als hun, een jaar of 16. Als we aankomen lijkt het wel een vakantieoord. We mogen zwemmen in het zwembad, ze hebben bikini’s voor ons. We vermaken ons met z’n drieën heel erg. ‘s Avonds word ik uitgeleend aan de 2 personen waar het landgoed van is. Ik doe wat ik denk dat ze van me willen. Ik ben hier goed is. Ik word naar mijn eigen kamer gestuurd als ze klaar zijn en we slapen een normale nacht. In de ochtend is er een ruim ontbijt en ik vermaak me hier wel. De seks is niet erg[1], hoewel ik nooit van meerdere mensen tegelijk houd, maar op deze manier leven heb ik geen problemen mee. Ik zeg bijna niks en doe wat ik kan doen en geniet van het eten en het drinken. Jos wil me meenemen wandelen door het landgoed en hij gooit me halverwege voorover op een bankje, trekt mijn bikinibroek naar beneden en verkracht me.
HX is er meestal niet en dat scheelt heel veel extra opletten en stress. ‘s Middags gaan we weer zwemmen en wanneer ik mezelf wat meer laat gaan, staat in ene HX met een klein blond meisje voor mn neus aan de rand van het zwembad. Ik kijk in haar ogen en ik weet wie ze is. Mijn hart smelt en tegelijkertijd springt de angst en paniek in mijn hoofd. HX heeft haar vast in haar nek en ze kijkt niet vrolijk. Ze weet niet meer wie ik ben, het is ook al een paar maanden geleden en ze is nog zo jong, maar alles in mij schreeuwt dat ik haar wil knuffelen.
Ik kijk naar HX, is er ruimte voor? Nou, toe maar, ga maar zwemmen zegt hij in het Engels. Ze doet haar kleren uit en springt zo, naakt , nadat HX haar bandjes om heeft gedaan in het zwembad. Mijn hart springt op, ik mag zwemmen met mijn dochter[2]. Ik kan dicht bij haar zijn en plezier hebben. Ze is erg afwachtend en wat afstandelijk naar me toe, maar al snel doen we met z’n 4en spelletjes met het duwen en opgooien in het water. Wat geniet ik van mijn kleine meid, hier op een vreemde plek, midden in de zomer, in het zwembad. Tuurlijk was er een angst en een bepaald voorgevoel, maar met een bak naïviteit kan ik dat allemaal prima wegstoppen.
We worden geroepen voor de lunch. Er wordt champagne geschonken en een bediende of ober brengt verse warme broodjes op een grote tafel. Het is luxe en ondanks dat HX erbij is en ik me keurig gedroeg, geniet ik van elk moment. Ik zit hier naast mijn dochter, heerlijk te eten en zij ook. Ik help haar met smeren, en doe spelletjes om een hap te nemen en ze lacht. Met haar brede smile en blonde haren, langwerpig gezicht, geeft ze me een intense diepe echte lach. Dit was een droom voor me.
Na de lunch moet ik bij het echtpaar verschijnen. Opnieuw trio en ze vinden het leuk om me opdrachten te geven. Ze vernederen mij, maar ik zie het als werk en denk aan mijn dochtertje, ik wil naar haar toe. De man vraagt als ze klaar zijn of ik haar nog even wil zien en ik zeg of course. Ik moet me douchen en even later wacht ik in de tuin tot ze weer komt. Ik weet niet waar ze is, maar ze vroegen of ik haar nog wilde zien, dus ik verwacht haar nog te zien. Na een tijdje word ik geroepen door de man. Ik loop met hem mee, hij zit ondertussen aan mijn kont. Als we aankomen in een soort schuurtje is daar Jos ook en mijn dochtertje. Ze ligt op een bankje heel rustig te wachten. Ik moet bij haar hoofd gaan staan en ze lacht naar me. Ze herkent me. Ik lach nep terug en besef in ene waarin ik ben beland. Ik moet haar armen vasthouden en de man doet z’n broek open en verkracht haar. De uitdrukking op haar gezicht veranderd als sneeuw voor de zon. Ze kijkt me wanhopig aan en ik zeg sorry, meerdere keren, maar kan niet meer in haar ogen kijken. Ik wens dat het snel voorbij is. Als hij stopt neemt Jos het over en ze gilt. Ze bloedt maar blijft stil liggen terwijl ze huilt en in zichzelf is gekeerd. De zaag gaat aan, ik hoor hem achter me en even ben ik bang dat ik er nu aan ga.
Maar dan komt de man met de zaag bij haar en zegt tegen mij hold her tight. Ik weet exact wat hij gaat doen en zet me schrap. Ik kijk niet meer in haar ogen ik kan het niet meer. De schuld is te groot en de pijn te diep. Hij gebruikt de zaag op haar ledematen en lacht uitbundig. Hij heeft enorme lol. Jos helpt hem met vasthouden en zorgt dat hij niet valt. Ik laat haar los als ze niet meer beweegt en na haar armen gaat ook haar hoofd. Jos pakt haar hoofd en komt naar me toe en zegt give her a kiss. De man lacht hard en ik kijk. Ik zie haar gezicht onder het bloed en voel me nog 100 maal schuldiger als 5 minuten ervoor. Ik geef haar een kus uit angst dat ik ook hetzelfde moet ondergaan wanneer ik niet gehoorzaam, waarna hij het hoofd een hoek in gooit. Ik val op de grond, ik kan niet meer.
G. komt binnen, is stil en kijkt rond en zegt dan dinner is served at 7pm. Jos zegt dat ik over een uur klaar moet staan om te eten, daarna gaan we naar huis. Hij bedoelt dat ik moet douchen en mijn spullen moet pakken. Na een korte tijd raap ik mezelf bij elkaar, kijk rond en loop weg. Ik ga onder de buitendouche en loop als een zombie naar mijn kamer en kleed me om. Een uur later zitten we aan tafel. Iedereen zit er ontspannen bij en doet alsof er niks gebeurd is. Het andere tienermeisje wil naast me zitten, op de stoel van mijn dochtertje en ik trek de stoel naar me toe en zeg nee op een hele gemene toon. Ze loopt naar een andere stoel. Ik bedoelde het niet zo, maar deze stoel is van haar, en niemand gaat er op zitten. Als de borden binnen gebracht worden ligt er een behoorlijk stuk vlees met saus. Op de tafel staan er gebakken aardappels en sla en andere garnituren. G zegt, kijk daar ligt je dochtertje en wijst naar mijn stuk vlees. Ik lach erom. Ik zie HX kijken, ik moet me gedragen. Ik doe normaal en begin te eten. Af en toe kijkt ze naar me en lacht. Als we bijna klaar zijn met eten, tilt G de deksel van een schaal op, welke in het midden van de tafel staat. Op de schaal ligt het hoofd van mijn dochtertje. Ik switch. Ik kan niet kijken en voel hoe mijn ogen staren naar de schaal, maar de informatie komt niet meer binnen. In 1 klap dood ben ik van binnen.
Een tijdje later gaan we naar het vliegveld. De man geeft me een cadeautje en ik pak het uit. Look, he is always watching your steps! Zegt hij als ik de beer uitpak. Jos lacht hardop. Een beer met hele grote ogen kijkt me aan. Ik weet dat ze me altijd in de gaten houden, nooit mag ik hierover praten. De 2 meisjes blijven daar en ik ga naar huis.
[1] Dit soort opmerkingen, dat iets ‘niet erg’ was, moet uiteraard gelezen worden in het verband van het leven van Esther. In verhouding tot ergere martelingen, ervaarde zij deze seks als ‘niet erg’.
[2] De achtergrond van het bestaan van deze dochter wordt hier niet verteld. Het gaat hier om een dochtertje dat ongeveer 2 jaar eerder is geboren in de context van een buitenlandse bijeenkomst met hooggeplaatste mensen. Dit dochtertje is meegenomen en elders opgegroeid. Een kind afnemen, elders laten opgroeien en er op latere momenten het slachtoffer mee chanteren, is één van de vaak voor de buitenwereld onzichtbare banden waarmee cultslachtoffers gebonden zijn aan de cult. In dit geval zijn er tijdens de voorgaande eerste 2 levensjaren van het meisje regelmatig contactmomenten gecreëerd, zodat de band sterk bleef. Het meisje wordt gebruikt om de perverse sadistische moordneigingen van ‘de man’ te bevredigen en tegelijkertijd het net rond dit persoonlijkheidsdeel van Esther strakker te trekken: Zij voelt zich medeplichtig aan de moord op haar dochter en de wanhoop, pijn en doodsangst van haar dochtertje, waar ze met haar neus bovenop moest staan, staan in haar ziel gegrift. Voor de andere persoonlijkheidsdelen blijft deze herinnering vele jaren ontoegankelijk.
Nederlands 
English (UK)