Het verhaal van Esthers partner deel 2

Leven met een partner met DIS

De sterke Esther en moeder

Ik heb Esther leren kennen als een sterke vrolijke vrouw. Een leeuwin, die voor haar kinderen knokt. Esther zet zich vol in voor haar kinderen, maar ook voor mensen om haar heen. Ze is een steun voor velen. En dat alles met een stralende lach op haar gezicht. Als we elkaar beter leren kennen, vertelt ze me van haar nachtmerries. En van verkrachtingen in haar jeugd door een oom.

Esther haar nachtmerries zijn enorm. Ze slaapt heel onrustig.  Ik kan ‘s nachts aan haar zien dat ze veel meemaakt. Ik probeer haar tijdens haar dromen soms te kalmeren.  Meer dan eens schrikt ze dan enorm van mij. Maar soms kruipt ze doodsbang tegen me aan.  Vaak lijkt het zelfs of ze pijn heeft.  Andere nachten lijkt ze wel bewusteloos voor uren. Hierdoor is ze vaak ook erg moeilijk wakker te krijgen. Maar als een van haar kinderen iets roept, maakt dat, dat ze ineens wel aanspreekbaar is. 

Esther vertelde me dat ze in haar jeugd een keer bevallen is in het bos. In het bijzijn van haar oom. Het kindje is ter plekke op afschuwelijke manier haar ontnomen en vermoord.  Hoe wat en waar weet ze niet helemaal meer precies, ze was ook nog erg jong en er aan denken al niet te verdragen. Dit raakte me enorm. Overdag blijft Esther die sterke vrouw die op het oog de hele wereld wel aan kan. Ze ondersteunt anderen, en dat is  zo vanzelfsprekend voor haar.

Esther krijgt een aantal keer een hernia waardoor ze zelfs een keer plat op bed komt te liggen. Van de laatste hernia herstelt Esther niet helemaal meer, de kracht in een been blijft minder.

Zoektocht naar hulp 

Esther wil erg graag van haar nachtmerries af en ze struint internet af naar passende hulp. Tot ze iemand vindt die haar lijkt te begrijpen. We gaan samen om de week op gesprek bij de therapeute. Ze durft niet alleen. De dingen die ze droomt zijn zo extreem dat ik mee ga om haar te steunen. Ik kan ‘s nachts aan haar zien dat ze het niet verzint; bv. ik zie ‘s nachts aan haar lijf dat ze herbelevingen van weeën heeft. Achteraf, als ik haar er naar vraag, vertelt ze me dat ze een bevalling in de cult herbeleeft. Of die nacht toen ze ineens haar hoofd opzij keerde op het moment dat ze een harde klap in haar gezicht herbeleefde. Esther vertelt haar therapeute stukje bij beetje steeds meer over haar bizarre nachtmerries.  Daar wil ze zo graag van af!

Op een keer vraagt de therapeute mij om de volgende  keer of ik tijdens een nachtmerrie wil vragen wie ze is, waar ze is en hoe oud ze is. Dat was best raar om te doen de eerste keer. 

Esther was die nacht aan het dromen. Ze schrok enorm van me toen ik haar aanraakte en aansprak. Ik deed mijn best om haar gerust te stellen. Toen dit een beetje leek te lukken, heb ik haar gevraagd wie ze was. Deze vraag gaf haar weer opnieuw veel angst en ze schudde haar hoofd van nee. Toen vroeg ik haar waar ze was en ze zei heel zachtjes: ‘in het bos’. En toen ik haar vroeg hoe oud ze was zei ze zachtjes: “zeven”.  Hierop paste ik mijn manier van vragen stellen aan zoals je dat zou doen aan een 7-jarige.  Dit maakte dat ze me voorzichtig nog wat meer antwoorden durfde te geven. Maar o wat was ze bang!

Andere momenten gaf ze weer andere antwoorden; over andere plekken en andere leeftijden. Ook hoe bang ze wel of niet was is anders, dat hoor ik aan haar stem en hoe ze reageert op angstige situaties – een 4 jarige reageert anders dan een 12 jarige.  En als het lukt wat meer vertrouwen te krijgen, noemt ze een keer haar naam. Maar dat is niet de naam waar ik haar mee ken …

De therapeute vertelt ons dan wat DIS inhoudt. Dit was best even schrikken maar er viel veel op zijn plaats. Vooral voor Esther.

Nachtmerries

De nachtmerries waren er in die periode elke nacht. Het grote verschil met gewoon dromen zoals ik dat zelf doe, is de enorme hoeveelheid details die ze kan vertellen tijdens het ‘’dromen’’ als ik haar er vragen over stel. Esther droomt niet zoals ik. Ze herleeft dingen echt op dat moment. Zoals bijvoorbeeld de herinnering van het levend begraven zijn. Het zand sijpelt tussen de kieren van de kist door in haar gezicht. Ze is doodsbang. Bang dat er zoveel zand komt dat ze straks niet meer kan ademhalen. Ze draait haar hoofd heen en weer om het zand kwijt te raken. De kriebel-beestjes tussen het zand geven haar enorme paniek.  Ik praat tegen haar en help haar het zand uit haar gezicht te wrijven. Ze voelt mijn hand in haar gezicht en hoort mijn stem. We praten over haar herbeleving en wat er gebeurt. Maar ook over het voelen van mijn hand en horen van mijn stem als ik haar aanraak. Ik neem haar mee naar het bewust worden van haar omgeving in het hier en nu, de lakens van het bed, de pyjama die ze aan heeft. Zo, stapje voor stapje leert dit deel te beseffen dat het een herbeleving is en niet op dat moment echt gebeurt. De herbeleving stopt er niet door, maar wordt iets dragelijker doordat ze niet meer alleen is. En het lukt haar zo steeds meer dingen die gebeurd zijn te delen.

Afschuwelijke herinneringen

De herinneringen die Esther s’nachts herbeleeft zijn schokkend. Het is te afschuwelijk voor woorden. Dat er mensen zijn die kinderen pijn doen, daar kan ik al met mijn pet niet bij. Maar wat ze hier vertelt …. Dit gaat over bewust martelen van kinderen. En dat niet alleen. Dit is bewust breken en kapot maken van de geest van een kind … Steeds weer ben ik volledig geschokt. Erger kan niet. Bizar gewoon. Dat ze dit als kind heeft overleefd … hoe dan????

Maar dan komt de volgende herinnering……  Weer ben ik volledig gechoqueerd.  Dit is nog afschuwelijker dan de vorige keer. En dat keer op keer. Al snel leer ik dat de cult een niveau van kwaad hanteert die niet meer menselijk is. Ik kan niet geloven dat er mensen bestaan die deze afschuwelijke manier van martelen en geestelijk manipuleren ooit kunnen bedenken. Dit is echt duivels.

Het doet ook zeker wat met mij. Het doet pijn Esther zo te zien. Elke nacht is gevuld met herinneringen. En dan is het niet alleen het dromen maar ook haar lichaam beleeft de dingen volledig opnieuw.  Zoals de oerkracht die ik kan zien als ze een bevalling herbeleeft en het snakken naar adem als iemand haar wurgt. Regelmatig schiet Esther naar de andere kant van het bed als ze ergens van schrikt.  Maar vaak ook ligt ze volledig bewusteloos als ze zich herinnert hoe ze platgespoten werd zodat ze niet kon tegenwerken. 

Mijn hart huilt heel vaak. Soms huilen we samen.  Want het is te veel.  Te veel voor een mens om te verdragen.  Hierin vinden we Jeshua. Hij is erbij. Hij wijst de weg. De weg hieruit. Hij laat de waarheid zien in deze walgelijke martelingen, ingeklemd in leugens. Steeds weer is Zijn liefde en geduld zo helend.

Persoonsdelen, herbeleven en verwerken

Meer en meer leer ik verschillende persoonsdelen in haar kennen. En meer en meer lukt het Esther om intern onderling dingen te delen tussen de verschillende persoonsdelen.

Door haar dromen s ochtends op te schrijven, in plaats van weg te stoppen. En te vertellen aan mij en haar therapeut, leerden we verschillende delen kennen. Ook overdag komen verschillende triggers komen aan het licht,  redenen waarom ineens een persoonlijkheidsdeel het lijf overneemt van de ander. Vroeger tijdens de martelingen, maar ook in het hier en nu. Een voorbeeld van een trigger is een liedje, een voorwerp of een stem of gezicht die verbonden is met een trauma van vroeger.

Ik leer verschillende persoonsdelen steeds beter kennen. Elk persoonlijkheidsdeel op zich moet aan mij wennen en leren vertrouwen. Dan is het mogelijk dit persoonlijkheidsdeel tijdens de herbelevingen het verschil te laten voelen van wat hier en nu is (als ik haar aanraak) en wat hoort bij de herbeleving van dat moment. Zo gebeurt het dat een persoonlijkheids deel dat overdag vertelt wat er die nacht is “gedroomd” mij dingen verteld die ik al wist omdat ik er bij was tijdens het dromen/herbeleven.

Wat ook gebeurt is dat Esther de lichamelijke klachten die passen bij de herbelevingen in een nacht, overdag ook voelt in haar lijf. Pijnstilling helpt dan wel maar echt over gaat het pas als de herinnering grotendeels verteld en d.m.v. therapie verwerkt zijn.

Omgaan met pijn

Lichamelijke klachten worden ook niet altijd met alle persoonsdelen gedeeld. Zo kan het gebeuren dat rugklachten en of schouderklachten verergeren omdat niet alle persoonsdelen hier rekening mee houden als ze het lijf gebruiken. Maar ook kan het zijn dat er een persoonlijkheidsdeel de pijn volledig blokkeert. En dan lijkt de rugpijn over. Maar ja, de hernia is er dan natuurlijk nog. Dit heeft het in het verleden tegenover artsen wel lastig gemaakt.

Verschillende volwassen persoonsdelen

De verschillen tussen persoonsdelen overdag zijn subtiel.  Alle delen doen enorm hun best op elkaar te lijken zodat verschillen niet direct opvallen. De verschillen die er wel zijn, zijn bijvoorbeeld  de dingen die Esther wel of niet lekker vindt. De ene keer houdt ze helemaal niet van zoet: geen gebak, geen koekje bij de koffie. Een andere keer maakt ze ineens appelkruimelgebak voor bij de koffie: “Daar had ik al zo lang zin in!”

Maar slagroomtaart was dacht ik toch wel een algemene deler. Dat had ik haar al 6 jaar lang nog nooit zien eten. Slagroom lust Esther niet. Totdat ze ineens zegt “oh ja, lekker een stukje slagroomtaart”. Ik kijk haar even verbaasd aan, maar we genieten heerlijk van een stukje slagroomtaart. En een week later als het ter sprake komt weet Esther nergens van: ‘Ik eet nooit slagroomtaart!’ Dit geeft veel grappige momenten en we hebben er samen lol om.

Multitasken

Ook in Esthers rijstijl is veel verschil te merken. Op de snelweg rijdt ze rustig aan en het meest op de rechterbaan, geen haast. Maar dat kan zo veranderen in lekker doorrijden, net iets meer dan mag en andere auto’s inhalen waar maar kan. Maar het is ook mogelijk dat “Race Kevertje” het stuur overneemt. Deze rijdt stevig door en heeft eigenlijk wel genoeg aan de linkerbaan.

Wat me door de jaren heen ook opvalt, is dat Esther beter dan anderen meerdere dingen tegelijk kan doen omdat ze van binnen met meer persoonsdelen is. Esther is aan het appen met haar therapeut op telefoon a. maar op telefoon b is ze een spelletje aan het doen, terwijl ze wacht op antwoord op de app op telefoon a. Op het moment dat ze wisselt van de ene telefoon naar de andere zie ik haar hele houding en uitstraling veranderen. Zelfs de manier van ademhalen verandert.

Op telefoon a zit ze in elkaar gedoken, met een gespannen blik, te appen. De ademhaling is kort en snel. Haar lijf is gespannen, de schouders gespannen omhoog en opgetrokken knieën. Dan switcht ze naar telefoon b. de schouders zakken, haar hoofd richt zich op. Er volgt een diepe ontspannen ademhaling. De benen zakken ontspannen op de bank. als ze ziet dat ik naar haar kijk, krijg ik een lieve glimlach en ze gaat verder met haar spelletje op telefoon b.

Op het moment dat er een nieuw bericht binnenkomt op telefoon a, komt de gespannen houding terug alsof ze niet weggeweest is en wordt het spelletje op telefoon b volledig genegeerd. Tot zover nog goed te volgen voor iedereen denk. Maar vaak gebeurt dit op een moment dat ik ook met haar een mooie film aan het kijken ben. En dan moet je niet denken dat ze veel van de film mist. Ook de film kan ze volledig volgen op dat zelfde moment. Net als autorijden en appen op haar telefoon. ook dit kan ze tegelijk.

Veel mensen doen het, wat echt gevaarlijk is. Maar ik zie bij Esther vaak dat haar twee ogen afzonderlijk gefocust zijn. Eén oog op de wegen en één oog op de telefoon. Bizar ja, maar ik heb het gezien.

Herhalen 

Het is voor mij een gewoonte geworden om laagdrempelig dingen die in het dagelijks leven gebeurd zijn een aantal keren opnieuw te vertellen aan Esther, omdat er later een ander deel kan zijn die het nog niet weet. Maar als Esther van binnen stabiel is, is dit een stuk minder nodig, want dan is er van binnen bij haar meer overleg tussen de persoonsdelen. 

Toen ik in het begin steeds meer persoonsdelen leerde kennen, hadden deze het echt nodig zich welkom te voelen. Het was/is nodig om dat onvermoeibaar te herhalen en te benoemen. Ik kreeg ook delen te spreken die nog nooit een ongedwongen/gelijkwaardige relatie hebben gehad.  En sommige delen zelfs nog nooit een veilige omgeving. 

Communicatie met meerdere persoonsdelen

Er is een persoonlijkheidsdeel dat met lichaamstaal communiceert. Ik heb met haar afspraken gemaakt welke lichaamsbewegingen ja en welke nee betekenen. Deze probeert soms contact te maken terwijl ik verbaal in gesprek ben met een ander persoonlijkheidsdeel en dat geeft grappige momenten. Ze geeft dan ineens tijdens een gesprek haar eigen mening, door op haar eigen manier met ja of nee te reageren. En dan is het best grappig dat ze het dan niet eens is met het op dat moment verbaal sprekende persoonlijkheidsdeel. En hebben we met zijn drieën lol.

Dit is een gevolg van dichter naar elkaar groeien en van delen. Zodat persoonsdelen tegelijkertijd aanwezig kunnen zijn. En dan in dit geval via mij voor het eerst met elkaar praten.

Voedingsintoleranties 

De intolerantie van voedingsmiddelen waar niet alle delen rekening mee houden. Op een gegeven moment werd na onderzoeken duidelijk dat er een intolerantie bestond voor bepaalde voedingsmiddelen. Het uitsluiten van deze dingen voorkomt veel klachten die al jaren bestonden. Maar voor dat alle delen dit wisten en ook geloofden, waren we even verder. 

Hierdoor hebben we veel grappige momenten gehad. Want ja niet iedereen die eet gaat ook naar de wc. Dus het deel dat het eten neemt, heeft dan niet de buikpijn of ziet niet de diarree die daar het gevolg van is.  Misschien is dit wel een reden waarom de voedingsintoleranties nu pas ontdekt zijn.

Proces

De afgelopen jaren zijn vele trauma’s en bijbehorende persoonsdelen de revu gepasseerd. Steeds waren er weer nieuwe herinneringen, waar dieper verstopte delen door naar boven kwamen. Hierbij was steeds weer het elkaar leren kennen en het er gewoon mogen zijn van alle persoonsdelen een belangrijk punt.

Verschillende persoonsdelen hoefden hun trauma”s niet meer verborgen te houden voor elkaar maar ook niet meer voor de buitenwereld. Hierdoor konden de verschillende persoonsdelen dichter naar elkaar toe groeien en zo kunnen nu de meeste dingen steeds meer samen worden gedaan. Hierdoor is het voor mij bijvoorbeeld niet vaak meer nodig om dingen meer meerdere keren te herhalen. De triggers op een dag kunnen nu  meestal door de verschillende persoonsdelen, samen opgevangen worden. 

En nog niet zo heel lang geleden zei Esther voor het eerst tegen mij. “Ik vertrouw je.” Het was een heel bijzonder moment voor mij om dit te horen. Esther heeft vanwege haar verleden zo enorm het recht om nooit meer ook maar iemand te vertrouwen. 

Ik hoop enorm dat Esthers verhaal een voorbeeld mag zijn voor velen. Iedereen die net als zij hun hele leven hebben gehoord en bewezen hebben gekregen, dat uitstappen uit deze enorm gewelddadige cult onmogelijk is.  Ik hoop dat door Esthers voorbeeld ook zij de moed krijgen om hulp te gaan zoeken. En ook hoop ik dat hulpverleners die dit lezen, geraakt worden en bereid zullen zijn vele mensen zoals Esther te helpen.