Het verhaal van Esthers partner, deel 1

Kunnen Esthers herinneringen verzonnen zijn?

Introductie, oktober 2021

Esther is getrouwd met een partner die al jaren lief en heel veel leed met haar deelt. Toen mijn reis als therapeut met Esther begon, was haar partner al jaren met haar onderweg. Al in het eerste gesprek vertelde zij mij over de dingen die ze samen hadden meegemaakt, die zij zelf gezien, gehoord en waargenomen had van de duistere wereld waarin Esther -naast het gewone dagelijkse leven – ook leefde. Op verzoek van Esther heeft haar partner onderstaand getuigenverslag geschreven. De therapeut die hierin voorkomt, is een eerdere therapeut van Esther. Kernvraag in dit verslag is de vraag: kunnen Esthers herinneringen door haar verzonnen zijn? 

Het verhaal van Esthers’ partner

Esther en ik zijn beide opgegroeid in hetzelfde dorp,  maar we leerden elkaar pas veel later kennen en zijn een paar jaar daarna getrouwd. Graag wil ik een paar dingen toevoegen aan dat wat Esther vertelt. Ik hoop met mijn schrijven het bestaan van satanisch ritueel misbruik meer in het licht te zetten. Zodat slachtoffers mensen kunnen vinden die hen begrijpen en wellicht samen op weg willen gaan, op weg naar vrijheid en een leven met zelfbeslissingsrecht en eigenwaarde.

Kunnen Esthers herinneringen verzonnen zijn? Nee, verzonnen is onmogelijk. Ik heb te veel meegemaakt en teveel nachten bij haar gelegen en haar gesproken tijdens vele herbelevingen en gezien hoe ze op sommige momenten angstig in een hoek kruipt. Ik beschrijf hieronder een paar situaties.

1. Luikje in de vloer

Twee jaar voor ik Esther leerde kennen had ik net de sleutels van mijn huurhuisje gekregen, in het dorp waarin ik ben opgegroeid. Ik was druk bezig met vloerbedekking en schoonmaak. Er belde een onbekende man aan. Hij vertelde in mijn huis gewoond te hebben. Hij wist de locatie van een geheim luik in de vloer van een bovenkamer te beschrijven. Hij was iets kwijt en wilde graag komen kijken of het daar nog lag. 

Jaren later ga ik samen met Esther naar een therapiesessie waar zij enige herbelevingen vertelt. Zij vertelt dat zij als kind regelmatig naar dit huis – wat destijds mijn huurhuis was en wat stond in hetzelfde dorp waar ook zij is opgegroeid – is gebracht. Zij vertelt over het misbruik en de martelingen die zij daar heeft moeten ondergaan. Tot mijn verbazing beschrijft Esther daarbij ook precies het luikje in de bovenkamer. terwijl ik zeker weet dat ze toen ik daar woonde nooit boven is geweest.

2. Nummers op de muur

Esther wist me ook de nummers op de muur van mijn slaapkamer te noemen, die ik had gevonden onder het oude behang in mijn huurhuisje.

Toen tijdens het klussen het oude behang er af was stonden er afmetingen en sommen op de muur. Dat kom je wel meer tegen in oude huizen. Maar in 2 kamers stonden er midden op een muur zomaar los 4 cijfers op een rij. Het viel me op, maar wat moet je er mee? Ik heb ze met een schuurpapiertje weggehaald omdat ik bang was dat ze door het behang heen zouden komen. Toen ik Esther had leren kennen hebben we een tijdje in mijn huisje gewoond, omdat er in haar woning een renovatie plaatsvond. Bij Esther kwamen er plotseling persoonlijkheidsdelen naar boven, die ik tot op dat moment niet kende. Zij vertelden herinneringen over zaken die in mijn huis jaren daarvoor hadden plaatsgevonden. Het waren zware herinneringen en daarin kwamen ook deze cijfers voor. Esther vertelde er over. Over hoe en waarom die cijfers daar hadden gestaan. En de betekenis daarvan. Ik was stomverbaasd de cijfers te herkennen. Esther wist mij ook precies te vertellen op welke muur en plaats de 4 cijfers hadden gestaan. In twee verschillende kamers. Terwijl wij daar nooit samen over hadden gesproken. Dat kon ze dus onmogelijk verzonnen hebben.

3. In paniek omdat het wc-papier op was

Dit moment zal ik nooit vergeten. Het was in de periode in datzelfde huisje. Toen ik thuiskwam vond ik haar op de grond in het toilet. Het was een klein toilet: ze zat klem tussen de muur en het toilet. Ze had al haar kleren uitgedaan en was doodsbang. Ze had zichzelf in een hoekje achter de wc pot gepropt en rilde als een rietje. Eigenlijk wilde ze nog verder voor me wegkruipen, maar die ruimte was er niet. Ze schrok zichtbaar van me en herkende me niet. Esther was duidelijk geswitcht naar een heel jong deel in zichzelf.  Dit merkte ik aan haar gedrag, en hoe ze reageerde op mijn reacties. Ook praatte ze ineens met een kinderstemmetje en gebruikte drie-woord zinnetjes. Ik heb eerst geprobeerd haar op haar gemak te stellen en mezelf voor te stellen om zo in gesprek te kunnen komen. In de hoop haar zover te krijgen dat ze daar vandaan durfde te komen. De enige woordjes die ze in hevige angst tegen me zei waren. “Het is op”. Uiteindelijk lukte het om haar te mogen helpen haar trui weer aan te trekken en durfde ik het aan om haar uit het hoekje te tillen. Mijn hart brak echt om haar daar zo te zien zitten. Een zo jong meisje in zo’n totale angst is afschuwelijk om mee te maken en dan ook nog in een volwassen lijf. Wat is er aan de hand dat dit iemand overkomt??

Op het moment dat ik haar eruit wil tillen bevriest ze van angst en switcht ze terug naar een ouder deel. Esther heeft geen idee van wat er is gebeurd, laat staan waarom. Na meerdere gesprekken met haar therapeut komt boven water wat er aan de hand was.  Op hele jonge leeftijd werd Esther in dit huis verantwoordelijk gehouden voor het aanvullen van het wc-papier. En als dat mislukte volgde enorm misdadige, langdurige straf.  Dus toen Esther die dag alleen in dit huis een leeg wc-rolletje aantrof kwam deze herbeleving in volle hevigheid weer boven en was ze toen ik binnenkwam weer volledig terug naar dat moment.

4. Wonden op haar lijf

Ik weet nog goed hoe Esther eraan toe was toen ze ‘s middags thuiskwam nadat ze onverwacht een busje ingesleurd was. Symbolen gekerfd in haar huid. Met een spierwit gezicht, verlamd van stress en paniek komt ze thuis. Niet meer in staat te vertellen wat er aan de hand is. Laat staan aangeven wat ze nodig had. Ik heb haar toen in bed gestopt. 

Gelukkig had onze oppas tijd om langer te blijven. Zo kon ik bij haar blijven en door rustig tegen haar te praten en de feiten van ons leven hier en nu te benoemen, kreeg Esther langzaam de grip op het leven terug. Na zeker meer dan een uur kon ze me een beetje vertellen wat er was gebeurd. Het was helaas niet de enige keer dat Esther thuiskwam met wonden en littekens op haar lijf … 

Deze wonden waren duidelijk doelbewust in haar huid gekerfd en duidelijk ook met ervaring: diep genoeg om zichtbaar te zijn en niet te diep om te veel schade te maken. Doelbewust gemaakte symbolen. Zoals een omgekeerd kruis, driehoeken, en andere tekens.

Vaak op haar billen, buik en voetzolen. En dan zo geplaatst dat het voor een ander leesbaar is. Ook op voor haar zelf onbereikbare plek zoals op haar rug, vind ik op meerdere verschillende momenten symbolen in haar huid gekerfd. Vele littekens getuigen hier nog dagelijks van.

5. Met bloed geschreven symbolen op onze ramen

Regelmatig trekt Esther zich terug in de achterkamer van ons huis. Voor de nodige rust maar ook voor binnentijd: tijd dat processen tussen de verschillende delen plaats kunnen vinden. Dat ben ik gewend van haar. Het is een routine geworden. Deze binnentijd gebruikt ze om herinneringen samen met haar verschillende binnendelen uit te schrijven. Ieder krijgt de kans zijn of haar deel van de herinnering te vertellen. Maar ook gewoon overleg over de verdeling van de lopende zaken en dagelijkse dingen.

Vroeger had elk binnendeel zijn of haar eigen taak in en buiten de cult. Dit was strak verdeeld, ingedeeld en begrensd. Hierdoor was het zo dat al de vreselijke verkrachtingen en martelingen en andere afschuwelijke gebeurtenissen niet verteld kunnen worden. Nu de verschillende delen elkaar leren kennen en manieren ontwikkelen om met elkaar te communiceren verandert de balans en is er overleg nodig om samen een leven te leiden.

Maar ik herinner me een keer dat ze deze binnen tijd niet meer wilde. Ze was de achterkamer zat, zei ze. Had er genoeg gezeten. Esther ontweekt de plek echt. Ze kon verder niet echt aangeven waarom. Esther mist de binnen tijd en haar rust momentje, hierdoor loopt ze vast in het dagelijks leven en worden dingen haar veel sneller teveel. 

Na een paar dagen vind ik een omgekeerd kruis getekend in een hoekje op de buitenkant van het raam. Het lijkt getekend met een bebloede vinger. We hebben het niet kunnen testen of het echt bloed was. De politie vond het niet nodig hiervoor langs te komen. Na het verwijderen van dit symbool is ook de afkeer voor de achterkamer verdwenen en kan Esther haar rust momentjes daar weer vinden.

Een andere keer durfde Esther een paar dagen lang niet alleen naar de wc. Ze was bang dat het wc-raam niet goed dicht zou zitten. Vaak moest ik dit voor haar checken. Er was toen ook veel onrust rond ons huis. Niet alleen koplampen van auto’s, maar ook voor Esther bekende mensen uit de cult die steeds langs liepen en subtiele gebaren maakte. Daarom legde ik niet meteen de link naar het raam. Een goede vriend kwam camera’s ophangen voor en achter ons huis om de activiteiten rond ons huis vast te leggen. Hij ontdekte toen een in bloed geschreven kruis ondersteboven op ons wc-raam. Er komt door dit raam bijna geen licht binnen vanwege allerlei dingen in onze tuin en het heeft een melkglas raam met een reliëf erin. Hierdoor hadden we dit van binnenuit niet gezien. We hebben het raam schoon gemaakt. Direct was de angst om alleen naar de wc te gaan verdwenen.

Dit is nog een aantal keren gebeurd. En een keer ook op mijn ooghoogte een met bloed geschreven omgekeerd kruis op de buitenkant van onze schuifpui. Ik ben een stuk langer dan Esther. Deze was voor mij niet te missen en dan ook het eerste wat ik zag toen ik de achterdeur opendeed. Deze was echt voor mij bedoeld. Na het plaatsen van de bewakingscamera’s is dit niet meer gebeurd.

6. Kattengeluid

Ik zal niet  snel die keer vergeten dat Esther midden in de nacht in totale angst in een hoekje van de bank weg kroop. Eén van de jongere delen had last van een geluid van buiten. Ze vatte het op als een dreigende boodschap van de cult. Met veel moeite vertelde ze me van het geluid van een kat buiten. Ik reageerde: ‘’Lieverd voor een poes die miauwt hoef je toch niet bang te zijn?’ ik ben gaan kijken in de tuin welke poes het dan was.  In de tuin was een man hoorbaar die het geluid van een kat probeerde na te doen, en hij was er echt heel slecht in. Ik geloofde gewoon mijn oren niet: deze duidelijk hoorbare volwassen man die midden in de nacht een slechte imitatie van een kat deed. En dan ook niet eenmalig, bijvoorbeeld als geintje. Nee, hij deed het in een bepaald ritme en hield ook echt wel een tijdje vol. Echt bizar. Het gaf meerdere delen van Esther erg veel stress. Voor mij echt bizar te horen. Als Esther hier niet zo enorm bang van was geweest had ik de slappe lach gekregen van deze belachelijke opvoering rond ik denk 3 uur s’ nachts, in een rustige woonwijk in een doorsnee dorp.

7. Knipperende autolampen

Dan zijn er nog de vele keren dat autokoplampen naar binnen schijnen en daarbij met verschillende ritmes knipperen. We hebben een parkeerplaats voor de deur. Met regelmaat staan er auto’s te knipperen met hun koplampen. Niet één of 2 keer. Maar steeds een paar keer. Dan even een pauze. En dan weer opnieuw. Een andere keer, auto’s die starten en weer uit gaan. Weer starten en weer uit gaan. Een pauze…..waarin de bestuurder soms uitstapt. Even wegloopt, weer terugkomt en dan herhaalt zich hetzelfde ritueel. 

Allemaal dingen die subtiel gedaan worden totdat je erop gaat letten en het zelfs periodes dagelijks voorkomt. En het gebeurt zo dat het je niet opvalt als het niet voor Esther bedoeld zou zijn. Als ik erop ga letten en Esther observeer, zie ik wat het met haar doet: onzekerheid, angst, paraatheid. Gelukkig wordt ze sterker en komt meer en meer vrij van de drang om toe te geven aan diverse seintjes. Dat geeft een stuk minder stress voor ons beiden.

8. Zaklampen over de schutting

In een bepaalde periode waren meerdere persoonsdelen zo ver dat ze niet meer luisterden naar de opdrachten van de cult. We zaten binnen samen gezellig op de bank. Esther werd onrustig. En ik merkte dat ze meer dan anders switchte tussen verschillende delen. Tot er een deel mij vertelde: “Ze willen dat ik kom”.  De koplamp signalen van de auto hadden we samen gezien en waren weer weg. Maar de onrust in Esther was onverminderd. Toen zag ik twee zaklampen in de achtertuin over de schutting  schijnen. Sommige persoonsdelen van Esther schoten in paniek. Ze waren ervan overtuigd dat ze opgehaald zou worden en vertelde mij zeker te weten dan vermoord te worden. Omdat ze al zo lang niet luisterden en niet deed wat ze moesten doen.  Een ouder deel nam het over, maar ook daar zat grote onrust. De zaklampen kwamen steeds langs, heen en terug en ze leken niet vanzelf weer weg te gaan. De angst was hoog en de politie bellen gaf nog meer stress. Esther heeft ook meerdere hele nare herinneringen van misbruik en martelingen door mannen in politie uniformen. Het bellen van de politie zou het met die ervaring dan ook alleen maar erger maken. Na veel praten en overleggen hebben we afgesproken dat we de politie zouden bellen en niet toestaan dat ze bij ons kwamen aanbellen.  We hebben toen de politie gebeld en verteld dat er mensen met zaklampen over de schutting schenen. Ze beloofden te  komen kijken in de wijk. En zeker niet bij ons aan te bellen. Met een kwartier reed er een politieauto door de straat en rond ons woonblok. Dit was genoeg om de rust rond ons huis terug te brengen. De rust in Esther was niet direct terug. Vooral de jongere delen konden niet geloven dat ze veilig waren. Maar toen het ruim een uur rustig bleef zakte de spanning af. Wel waren er weer herinneringen getriggerd en daaraan verbonden trauma’s die verwerkt moesten worden.


9. Zo kan ik doorgaan met concrete zaken die ik heb meegemaakt, die elk op zich veel teweegbrachten bij Esther:

  • Opengesneden dieren in de tuin.
  • De symbolen en seinen, die voorbijgaande mensen geven.
  • De bizarre manier waarop een keer een huisarts uit zijn slof schoot aan de telefoon.Omdat ze niet meer wilde blijven bij de praktijk waar ze haar hele leven al zat.
  • De vele dreigmails die Esther, maar ook ik zelf en mensen om ons heen krijgen.
  • Op de snelweg, auto’s die tussen haar en mij in willen rijden als we samen onderweg zijn. Die haar van de weg willen duwen. Bizarre manoeuvres, 3 auto’s tegelijk die haar willen insluiten en mij van de weg rijden.
  • De auto met een nummer op het zijraam toen we naar een andere provincie gingen. Dit bleek een code die voor Esther betekenis had.
  • Mensen – bijvoorbeeld een ‘verkoper van energiecontracten’ –  aan de deur, die niet de hele straat, maar alleen bij ons en bij de buren aanbellen. Ik doe open, maar via de beelden van de bewakingscamera herkent Esther de persoon uit de cult.
  • De monteur die langs komt voor onderhoud, maar die op andere momenten ook al seinend voor ons huis langsloopt.
  • Auto’s met ‘’hangjongeren’’ als ik mijn werkauto terug breng naar kantoor, terwijl mijn collega’s dat nooit meemaken.

Dus als ik terugkijk op de afgelopen jaren, waarin Esther en ik veel hebben meegemaakt is er voor mijn geen twijfel mogelijk dat wat Esther vertelt de waarheid is.