Integratie

Wat een reis van bijna honderd delen naar alleen ik. Voelt het eenzaam? Nee. Helemaal niet eigenlijk. Ik kan nu minder multitasken, ik kan minder scherp zijn op sommige momenten en mensen om me heen vinden me veranderd. Maar eenzaam: nee.

Tijdens mijn blog op 13 juni 2022 vertelde ik al een beetje dat we onderweg zijn naar integratie en ook in het interview van 7 oktober 2022 (https://keuringsdienstvanwaarheid.nl/189-ritueel-misbruik-en-verdrongen-herinneringen-aline-terpstra-esther  spreek ik hier al over. Het is een proces waarin we ruim 9 maanden geleden begonnen met het bewust integreren van de eerste delen. Een heel bijzonder proces, maar ook lood en loodzwaar.

Het afscheid nemen van kleine delen die echt klaar waren om niet meer hun taak uit te voeren en om afscheid te nemen van hun eenzaamheid, hun alleenrecht, was bijzonder. Voor de meesten hadden we een aantal woorden die we deelden met hen en een aantal wilden zelf wat woorden delen als afscheid. Sommigen van binnen naar elkaar en sommigen naar buiten, naar mijn therapeute en mijn partner. Er kwamen veel emoties bij kijken, maar het was ook mooi en warm. Ze kwamen 1 voor 1 een soort van thuis.

De grote delen zouden nooit integreren. Tenminste, dat was wat we onszelf voorhielden. Dit was niet een doel, nooit geweest en werd totaal niet gewenst, maar het proces ging anders. Jeshua heeft al die jaren het proces ontzettend in zijn handen gehad en heeft ons nooit losgelaten. Elke stap was door Hem gearrangeerd en had niet gekund wanneer Hij er niet bij was.

De afgelopen maanden waren er steeds momenten geweest waarin we steeds weer opnieuw tegen een megagrote herinnering aan liepen. Zo groot, dat we dachten dat we tot hier konden gaan, maar niet verder. Het was te zwaar en te moeilijk en de brui eraan geven was totaal niet meer moeilijk. Maar we moesten er doorheen en deden we dat niet, dan ervoeren we dat we niet Gods wil deden, en dan hadden we ook ontzettend veel pijn. Of hele heftige nachtmerries of triggers overdag, het was een hel.

Het moment kwam dan steeds dichterbij dat we toch die herinnering aangingen en tijdens het verwerken ontstond een verlangen naar heelheid en het echt delen van alle emoties en alle feiten met de andere delen. Er kwam een soort oerverlangen naar elkaar, naar het samensmelten, naar het horen en in elkaar zijn en een aantal keren is het gebeurd dat aan het eind van zo’n herinnering de 2 belangrijkste delen van die herinnering bij elkaar kwamen en de ene de ander uitnodigde om in haar te komen. De integratie vond dan plaats. Het deed ontzettend veel pijn, om alle emoties van de ander te voelen en te weten wat de ander precies had meegemaakt. Alle feiten kwamen in de openbaarheid, het werd alleen zwaarder, maar ook mooier.

Bij elke integratie merkte ik dat ik meer zintuigen kon gebruiken. Ik leerde de geuren van het groen herkennen wanneer ik buiten was. Ik ervoer de wind als intens en mijn smaak veranderde wanneer ik at. Ik begon soms anders te slapen, zonder nachtmerries en wat nog het meest wonderlijke was, mijn lichamelijke klachten werden minder. Ik had al ruim 9 jaar last van conversieklachten en deze begonnen zich met elke integratie meer en meer op te lossen.

Voor de laatste 4 delen moest ik me volledig afzonderen van mijn gewone leven en ook van alle trigger in mijn omgeving. Ik ben een langere tijd weggegaan.

Mijn doel was ook toen niet integratie. Mijn doel was door de diepste en zwaarste herinneringen heengaan. Ik verwachtte dat ik totaal zou instorten en niet meer adequaat kon reageren. Hiervoor was het onmogelijk om thuis te zijn en na intensief verwerkings werk ‘gewoon’ het gezin te moeten runnen en te moeten werken.Ik had ruimte nodig om te kunnen schreeuwen, huilen, gillen, verstoppen, alles wat ik wilde in de ergste nachtmerrie, maar dan wakker.

Onderweg was ik bloednerveus. Ik voelde dat deze stap om ergens naartoe te gaan om door de allerlaatste en zwaarste herinneringen te kunnen heel belangrijk, maar ook super moeilijk zou zijn. Daarnaast had het veel impact op de mensen om me heen en kon ik niet zomaar terugkomen en zeggen ‘sorry, ik wilde het toch niet, of ik vond het te moeilijk. Als ik deze keuze maakte om dit aan te gaan, dan moest ik het ook aangaan en die keuze was loodzwaar.

Ik verlangde al jaren naar een mogelijkheid om mezelf volledig te laten gaan. Huilen leerde ik langzaam een beetje meer, maar echt intens huilen of schreeuwen was voor mij onmogelijk. Maar diep, heel diep van binnen was er een intense behoefte om dat wel te kunnen doen, eerder kon ik niet naar de pijn toe die zo diep van binnen aanwezig was. We reden de bergen in en terwijl de tunnels mij triggerden en mij gevoelens gaven waar ik me altijd tegen verzette, voelde ik ook het verlangen om gewoon te mogen huilen en misschien wel te gaan schreeuwen.

Omdat het ook vlak voor Halloween was, waren de emoties al vrij hoog opgelopen. De herinneringen aan deze dagen kwamen boven, naast herinneringen die boven kwamen aan plaatsen waar we langs waren gereden. Op een ochtend herinnerde een groot persoonsdeel zich een kasteel die in dit land stond en waar we herinneringen aan hadden. We besloten er naartoe te rijden en te kijken wat er zou gebeuren. De rit was 2 uur rijden en naarmate we dichterbij kwamen, nam de spanning toe.

Jeshua zijn stem was zacht en liefdevol, maar zo duidelijk. Ik ga met je mee, zei Hij. Ik vroeg niet eens wat, had niks voorgelegd, maar ik wist wat Hij bedoelde. Ik moest verder met mijn proces en zaken aangaan. Ik raakte in paniek vanbinnen. Ik wilde niet. Ik wilde in mijn bed kruipen onder de dekens en er niet meer uit komen deze dag. Wat een k-dag en dan ook nog op mijn verjaardag. Niemand haalt het in zijn hoofd om op zijn verjaardag naar een van de ergste plekken van je leven te gaan om deze te herinneren. Ik was even zo boos op Jeshua: ‘waarom kan het niet een keer makkelijk gaan, waarom moet alles zo zwaar zijn?’ Het voelde zo oneerlijk.

De weg erheen was met paniekgevoel van binnen tot genieten van de omgeving. Wat een rollercoaster. Eenmaal bijna in de buurt greep de paniek me aan. Ik durfde niet meer verder, maar nergens was er een plek om even te stoppen. Ik dacht echt dat ik het stuur niet meer recht kon houden, dat het mis zou gaan, ik kon niet meer, tot een stopplek. Mijn bijrijder kon het overnemen en ik kon een beetje ontladen. Wat wilde ik graag terug, maar weer was daar het stemmetje, ‘Ik ben erbij’. Slik, doorgaan.

Het eerste moment dat ik het kasteel zag was een dolksteek in mijn hart. Het deed zo’n zeer. Ik voelde zo intens veel pijn. Zo’n intense verlatenheid en vreselijke gevoelens die er nooit mochten zijn, Ik moest het weg krijgen vond ik zelf, maar de beelden drongen zich op. De stenen aan de buitenkant die de stenen aan de binnenkant lieten zien. De ijzeren ketens aan de muur waaraan ik vastgebonden zat, naakt, zittend op de grond met mijn armen omhoog in die ketens., Mijn enkels ook vast in ketens, wijdbeens en de ratten die kwamen kijken. Die in mijn voet beten, tussen mijn benen kwamen en de extreme angst dat ze naar binnen zouden lopen. De haren aan hun kop die me ‘kietelden’ en de angst groter maken. De onverwachte bewegingen van de kop en de staart die van onder en tegen de binnenkant van mijn bovenbenen kwamen. De angst was zo intens groot. Ik heb daar uren en uren gezeten, met de ratten, op de ijskoude grond, alleen. Daar, dat kasteel wat recht voor mijn ogen stond. waar mensen in- en uitliepen om het prachtige kasteel te bekijken, daar in die kelder was mijn horrorplek. Liepen er toen ook mensen? Was het toen ook een trekpleister, toen ik daar mijn doodsangsten uitstond?

Het volgende stuk tussen ‘’De bekende dader …’’ en de stippellijn is een herinnering die bovenkwam tijdens het zien van het kasteel. Is dit te heftig om te lezen, lees dan na de ——– stippellijn verder.

De bekende dader die binnenkwam terwijl de ratten wegrenden en hij me onder piste. De ijskoude emmer met water en zijn ding in me nadat hij me van de muur had gehaald en op de tafel had gesmeten. Ik kon niet eens meer meewerken want ik was te stijf en te koud.

Het meisje dat binnengebracht werd en levend gevild. Ik hield mijn mond op haar mond, ze moest stil zijn, maar de angst in haar ogen, de intense genietende blik van deze man in zijn ogen en de trofee die hij omhooghield naar een andere dader. Alles kwam als flarden voorbij en het overspoelde me.

Dan leest degene die met me mee is voor dat er evenementen georganiseerd worden en in een split second komen de beelden van de ceremonie van iemand met veel macht. Honderden waren daar aanwezig, allemaal in een zwart met rood en paarse tuniek en wij, 27 vrouwen stonden in een ronde kring.

Na de officiële ceremonie die ik als een waas heb beleefd, begon de veiling. ‘Wie biedt om 1 van deze schoonheden levend te villen?’, werd er geroepen. 1 miljoen, 2 miljoen en het bod ging steeds hoger. De angst van binnen was intens, maar ik raakte meer en meer in een trance en kon niet meer nadenken en niet meer voelen, ik was weg. In mijn gevoel dan. Ik hoorde alles, ik zag de mannen een rondje lopen in onze kring, in onze ogen kijken en kiezen wie ze wilden hebben waarvoor ze zoveel geld hadden betaald.

Het levend villen ging naar een tienermeisje van een jaar of 14 met borsten. Daar zat hij aan voordat hij haar koos, dat wilde hij vast eerst doen.

Ze schreeuwde no, I am obeying, I am loving you, don’t kill me. Hij lachte en wees haar aan en de ‘bewaker’ trok haar uit de kring achter hem aan de ruimte uit. Ze gilde en schreeuwde, maar het boeide niemand iets.

Ik zou straks ook meegenomen worden en ik zou gedwee meelopen. De pijn die ze me zouden doen zou mijn vriend zijn. Ik keek ernaar uit en wilde het en eindelijk rust, maar met elke veilingstuk werd onze kring leger en bleef ik staan en ik werd wanhopig.

Ik keek een man die rondliep in de kring wanhopig aan. Neem mij alsjeblieft, zeiden mijn ogen. Please take me and kill me. Hij had geboden om een vlammenwerper in de billen te kunnen doen, maar het boeide me niet, ik wilde dood en weg van hier. Maar hij nam een meisje van een jaar of 4/ 5 die er niks van snapte en niet begreep wat haar te wachten stond.

Ik stond samen met een ander meisje van een jaar of 12 nog in de kring. de veiling stopte en de mannen begonnen te lopen en ik raakte in paniek: ‘’Wat nu? Wij zijn over maar dat kan niet, wat nu?’’

Ik keek haar aan, zag haar enorme lege blik en het leek of ik alle hoop ineens voelde wegebben. Ik weet niet waarom ik hoop had en ook niet waarin, maar het was ineens weg, totaal verdwenen. Ik raakte weer even in paniek, keek haar aan terwijl zij wegkeek en probeerde te puzzelen, maar het lukte niet, totdat een man me van achter pakte, me op zijn schouder gooide en de orgie startte. Ze waren met veel en wij met 2. Ik heb het einde niet gehaald en werd wakker in het huis…..

Het huis waar we voor de meeting in dit kasteel naartoe gingen en erna.

———————————————————————————————————————–

Het martelhuis, bovenop de berg. Ik reed er zo naartoe deze dag. Ik wist exact welke weg we moesten hebben, hoe de bochten zouden gaan en waar het stond. Het was heel eng om zo goed de weg te weten terwijl ik er bewust hier nog nooit geweest was. Ik wist exact hoe de bochten voelden.

De elektroshocks en de waterboarding waren daar, maar vooral de extreme orale sex tot stikkens aan toe. Uit gaan door zuurstoftekort en dan wakker worden aan het waterrad was steeds wat er gebeurde.

Ik moest de beelden van de daders vergeten en dat lukte toen. Tijdens het draaien en de electroshocks zag ik beelden van een ander land, vakantie met een zwembad, met muziek, met strand, met patatjes eten die ik nooit kon proeven, maar ik was in een kamer met martelapparatuur.

De baby waarvan ik zwanger werd toen ik 27 jaar was, is hier opgewekt. In het kasteel geboren en ik heb het gegeten terwijl het nog leefde. Het komt nu boven. Ik weet niet wat ik ermee moet met al deze emoties.

De herinneringen aan dit kasteel was 1 van de grote geheimen waardoor er nog verdeeldheid was bij enkele delen. Het vertellen ervan, maakte de weg naar integratie open, wat erna ook gebeurde.

Elke integratie van de laatste 4 delen ging gepaard met het delen van dit soort intense herinneringen en geheimen en we hebben per herinnering moeten kiezen het te willen weten en te voelen.

De enorme hoeveelheid gevoelens die sinds de integratie is binnengekomen is echt enorm. Van alle delen voel ik hun emoties. Weet ik hun herinneringen? Soms met moeite, maar ik kan er wel bij en ik zie mijn verleden en heden vanuit een andere blik.

Van niets aan de hand, een meisje dat gewoon naar school ging en een leven in een gezin had, naar een leven waarin ik kan terugkijken op een totaal ander leven dan ik ooit dacht te hebben.

Ja, ik was een meisje dat naar school ging en in een gezin woonde, maar alle overige zaken waren me echt niet bekend. Zodra ik een blauwe plek ontdekte, of voelde dat ik maandverband in had, was ik tijd kwijt en het volgende moment was het er niet meer. Ik dacht heel vaak dat ik gek geworden was. Dat ik me dingen inbeeldde. Maar nu weet ik dat er delen zijn die het hebben weggehouden voor me. Deze halve herinneringen vallen nu als vanzelf in een soort puzzel en mijn leven is opeens logisch geworden. Mijn puzzel lag in duizenden stukken en nu is het 1 geheel waarbij ik me elk stukje wel kan herinneren.

Ik ben heel erg verdrietig geweest en nog wel een beetje. Dat delen nodig waren om al deze ellende te dragen voor mij. Ik heb een gewoon leven gehad dacht ik altijd en dat heb ik kunnen denken en voelen door hen.

De immense pijn, angst en opofferingen die de andere delen hebben gedragen is niet te bevatten. Ook niet te dragen. Op het moment dat ik naar een herinnering ging en gevoelens erbij kreeg, was het zo intens zwaar. Ik heb nog nooit zoveel angst gevoeld. Doodsangst zo ver dat ik niet eens meer naar de wc durfde te gaan. Het licht moest aanblijven en als de persoon die bij me was ook maar een beetje bewoog, dan dacht ik dat ik doodging. Zoveel angst. Bijna bezwijkend.

Naast deze emoties, heb ik me intens verdrietig, verloren en eenzaam gevoeld. Ik zei altijd dat ik niet zo’n jankerd was. Eigenlijk huilde ik nooit. Een heel enkel keertje bij een hele goede film of wanneer iemand van wie ik veel hield doodging, maar echte tranen waren dat nooit.

Tijdens het verwerken, tijdens het voelen van alle heftige herinneringen van de andere delen, maar dus ook van mij als persoon, had ik zo intens veel tranen. Zoveel verdriet, zoveel pijn en zoveel verlatenheid. Het kwam er allemaal uit. De diepte van deze put leek eindeloos, maar de bodem was te zien. Ik heb de bodem gevoeld. Mijn leven lang zwevend in een soort niemandsland, ben ik door de grootste hel gegaan en nu aan het einde van die hel zie ik groene blaadjes en een bodem.

Ik heb intens geschreeuwd en gehuild, ik ben volledig ingestort, maar ben weer opgestaan.

Ben ik in staat een leven in deze nieuwe wereld op te bouwen als heel persoon met alle emoties die er zijn?

Bovenstaande schreef ik grotendeels de dag dat het laatste deel geïntegreerd was. De heftigheid van het ontmoeten van alle delen met hun emoties en deze delen toe te laten in mijzelf was ontzettend groot en ik heb er geen woorden voor om deze echt goed te beschrijven. Maar feit is dat ik dit moment nooit zal vergeten. De compassie voor mezelf (lees mijn persoonsdelen) heb ik nooit eerder ervaren. Ik had zo intens medelijden met dat stuk van mezelf dat ik de pijn wel mee moest dragen. Tegelijkertijd zag ik de mooie en bijzondere kanten van dat deel zodat ik tegelijkertijd ook het verlangen naar eenheid met haar voelde er ook heel blij en verlangend naar eenheid voor voelde. De volgende stap was dat we beiden een stap dichter naar elkaar zette en het deel in me opging, waarna ik zoveel liefde en bewogenheid voelde wat zich uitte in meer eenheid.

Ondertussen ben ik al een paar weken aan het leven als 1 persoon. Ik mis geen tijd meer en ik ervaar alles als heel veel en heel heftig. Alle emoties die er kunnen zijn overspoelen me soms, want waar ik nooit angst voelde, kan ik nu angst voelen en waar ik nooit liefde kon voelen, voel ik nu liefde. Het is een heel nieuw proces op zoek naar wie ik, als geheel, nou eigenlijk ben. Kan ik leven zonder te vluchten? Kan ik voelen zoals anderen? Ik ga op weg, een stap tegelijk. Samen met Jeshua ga ik onderweg in vertrouwen. Mijn leven begint pas en ik vind het hartstikke eng, maar hier heb ik keihard voor geknokt, dus ik ga door, hopend dat er nog velen zullen volgen. Want terug naar de cult, dat wil ik nooit meer. Meer liefde en vertrouwen voelen, dat wel. Ik heb ervaren dat ik hierin kan groeien, laat het maar meer worden!